ഈവ നെയ്ഗ്രായിൽ
കാട്ടുപൂക്കൾ വിരിയുന്നു.
പേരില്ലാത്തവയാണവ.
മണൽ പൊട്ടിവിടർന്നപോലെ ചിലവ;
ഒരു മഞ്ഞമിന്നൽപ്പിണറായി
പൂഴിക്കു തീ കൊളുത്തുന്നു ചിലവ.
പ്രകൃതിഗായകനാണു ഞാൻ,
ഒരു നായാടിജന്മമാണു ഞാൻ;
രാത്രിയിൽ കടലരികിൽ
തീ പൂട്ടി ഞാനിരിക്കുന്നു.
ആ പൂവു മാത്രം,
ഈ ഏകാന്തതീരം മാത്രം,
പിന്നെ നീയും,
കളങ്കമേശാത്ത ധന്യതേ,
മണ്ണിന്റെ സ്വന്തം പനിനീർപ്പൂവേ.
പൊരുതാനൊരുക്കമോ നീയെന്നു
ജീവിതമെന്നോടു ചോദിച്ചു;
അതിനാലെന്റെ ജീവിതമിണക്കി ഞാൻ,
വെല്ലുവിളികൾക്കും
വാനോളമുയർന്ന പ്രതീക്ഷകൾക്കു ചുറ്റുമായി.
സഹോദരനാണു ഞാൻ,
മനുഷ്യരുടെ, ഏവരുടെയും.
കടമയും പ്രണയവുമായിരുന്നു
എന്റെ രണ്ടു കൈകൾ.
കടല്പാറകൾക്കിടയിൽ
പൂക്കൾ നോറ്റിരിക്കുന്നതു ഞാൻ കാണുന്നു;
മഞ്ഞിന്റെയും മറവിയുടെയും ഋതുക്കൾ കഴിയാൻ
ക്ഷമയോടെ കാത്തിരിക്കുകയാണവ,
വെളിച്ചത്തിന്റെ നേർത്ത കതിരൊന്നു നീട്ടാൻ,
നിശിതപരിമളത്തിന്റെ കൂർത്ത മുള്ളെറിയാൻ.
അതു കണ്ടും കൊണ്ടു
ഞാനിതാ പിന്നെയും വിട പറയുന്നു,
അഗ്നിയോട്,
വിറകിനോട്,
കാടിനോട്,
മണലിനോട്.
ഒരടി വയ്ക്കുമ്പോൾ
നോവുകയാണെനിക്ക്.
കുടിലമായ നഗരപാതകൾ വേണ്ട,
എനിക്കിവിടം മതി.
പ്രകൃതിഗായകനല്ലേ ഞാൻ.
എന്റെ രണ്ടു കൈകൾ പക്ഷേ,
കടമയും പ്രണയവുമായിരുന്നു.
ഈവ നെയ്ഗ്ര - നെരൂദയുടെ കടലോരഭവനം
“Ode to Flowers Along the Coast”
The wildflowers on Isla Negra
are blooming.
They are nameless. Some
look like sand crocuses;
others
light up
the soil with yellow lighting.
I am a pastoral poet.
I nourish myself
like a hunter.
At night, I make fire
by the sea.
Only this flower, only this
loneliness of the sea,
and you, happy
and plain like an earthy rose.
Life asked me to fight,
so I organized my life around challenges
and towering hopes.
I am a brother
of humanity, of everybody.
My two hands are called
Duty and Love.
Between the stones
of the coast,
The patient flowers
linger,
transcending forgetfulness
and winter
to boost a small ray
of light and sharp sweet fragrance.
They are saying good-bye,
one more-time,
to the fire,
to the firewood,
to the forest,
to the sand,
It hurts to walk.
I want to stay here
and not return to the streets of the city.
I am a pastoral poet.
But Duty and Love are my two hands.
No comments:
Post a Comment