എന്റെ കണ്ണുകൾ വെടിഞ്ഞു പകലിലേക്കു പറക്കുന്നു നിന്റെ കൈകൾ,
തുറന്ന പനിനിർപ്പൂത്തോട്ടം പോലെ കടന്നുവരുന്നു വെളിച്ചം,
തുടിയ്ക്കുന്നു കടൽപ്പൂഴിയുമാകാശവും
വൈഡൂര്യം കടഞ്ഞെടുത്ത തേനറകൾ പോലെ
നിന്റെ കൈകൾ പെരുമാറുന്നു കിലുങ്ങുന്ന വാക്കുകൾക്കു മേൽ,
ചഷകങ്ങൾക്കും എണ്ണപ്പാത്രങ്ങൾക്കും മേൽ,
ഉറവകൾക്കും പൂക്കൾക്കും, പിന്നെയെന്റെ പ്രിയേ, പ്രണയത്തിനും മേൽ.
നിന്റെ നേരുള്ള കൈകൾ പരിപാലിക്കുന്നു കയിലുകളെ.
സായാഹ്നം മങ്ങുന്നു, മായുന്നു; ഒരു സ്വർഗ്ഗീയമാത്ര തിരുകുന്നു
ഉറങ്ങുന്നവന്റെ ചുണ്ടിൽ രാത്രി രഹസ്യത്തിൽ.
വിഷാദത്തിന്റെ കിരാതഗന്ധമെയ്യുന്നു നിശാഗന്ധികൾ.
ചിറകുമടിച്ചെത്തുന്നു നിന്റെ കൈകൾ വീണ്ടും,
പൊയ്പ്പോയെന്നു ഞാൻ ഖേദിച്ച തൂവലുകളാൽ
രാത്രി വിഴുങ്ങിയ എന്റെ കണ്ണുകളെ പുതപ്പിക്കാൻ.
നൂറു പ്രണയഗീതകങ്ങള്‍ – 35
No comments:
Post a Comment