ആകാശം ധൂസരം.
മരങ്ങൾ ധവളം,
തീയിട്ട വൈക്കോൽക്കുറ്റികൾ
കൽക്കരി പോലെ കറുത്തും.
പടിഞ്ഞാറിന്റെ മുറിവിൽ
ചോരയുണങ്ങിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നു,
മലയുടെ നിറം കെട്ട കടലാസ്സ്
ചുളുങ്ങിക്കൂടിയിരിക്കുന്നു.
പാതയിലെ മണ്ണും പൊടിയും
ചാലുകളിലൊളിയ്ക്കുന്നു.
ജലധാരകളിൽ ചെളിയൊഴുകുന്നു,
തടാകമലയടങ്ങിയതും.
ചെമ്പിച്ച ധൂസരതയിൽ
കുടമണികൾ മുഴങ്ങുന്നു,
ജപമാല തിരിച്ചുതീർക്കുന്നു
അമ്മയെപ്പോലൊരു ജലചക്രം.
ആകാശം ധൂസരം.
മരങ്ങൾ ധവളം.
1920
1 comment:
Good......
Post a Comment