മാലാഖമാരുടെ കാലടികളിൽ തിരപ്പെരുക്കം പോലെ
നിത്യേന ശാപങ്ങൾ വന്നലയ്ക്കുമ്പോൾ ദൈവമെന്തു പറയും?
വീഞ്ഞുമിറച്ചിയും ചെലുത്തി ദുഷ് പ്രഭു പോലവൻ മയങ്ങുമ്പോൾ
നമ്മുടെ ഘോരമായ ദൈവദൂഷണങ്ങളവനു താരാട്ടുപാട്ടുകൾ. രക്തസാക്ഷികളുടെ തേങ്ങലുകളും പീഡിതരുടെ രോദനങ്ങളും
നമ്മുടെ ദൈവത്തിനു ലഹരി പിടിപ്പിക്കുന്ന സംഗീതം;
എത്ര മനുഷ്യരക്തമാണതിനു വില നൽകേണ്ടതെന്നാലും
സ്വർഗ്ഗവാസികൾക്കാനന്ദങ്ങളിൽ മതിവരലെന്നതില്ല.
-യേശുവേ, നീയോർക്കുന്നുവോ, ആ ഒലീവുമരത്തോട്ടം!
നിന്റെ നന്മ കൊണ്ടു മുട്ടുകാലിൽ വീണവനോടു നീ പ്രാർത്ഥിച്ചു;
അവനോ, ആ കശാപ്പുകാർ നിന്റെ ജീവനുള്ള മാംസത്തിൽ
ആണികളടിച്ചുകയറ്റുമ്പോളതു കേട്ടു രസിക്കുകയിരുന്നു.
നിന്റെ നിർമ്മലദിവ്യത്വത്തിനു മേലവർ കാറിത്തുപ്പുമ്പോൾ
-ആ വിടുപണിക്കാർ, കാവൽക്കാർ, കൊള്ളരുതാത്തവർ-
അതിരില്ലാത്ത മനുഷ്യത്വത്തിനിരിപ്പിടമായ നിന്റെ നെറ്റിയിൽ
കൂർത്ത മുള്ളുകളാഴ്ന്നിറങ്ങുന്നതു ശിരസ്സിൽ നീയറിയുമ്പോൾ:
നിന്റെ തകർന്ന ഉടൽ താങ്ങരുതാത്ത ഭാരമാകുമ്പോൾ,
നിന്റെ തളർന്ന കൈകൾ വലിഞ്ഞുനീളുന്നതു നീയറിയുമ്പോൾ,
വിളർത്ത നെറ്റിയിലൂടെ ചോരയും വിയർപ്പുമൊലിച്ചിറങ്ങുമ്പോൾ,
ജനക്കൂട്ടത്തിനൊരുന്നമായി നിന്നെപ്പൊക്കിപ്പിടിക്കുമ്പോൾ:
നിനക്കോർമ്മ വന്നുവോ, ദീപ്തവും സുന്ദരവുമായ ആ നാളുകൾ ,
ദൈവദത്തമായൊരു വാഗ്ദാനത്തിന്റെ നിറവേറലിനായി
ഈന്തപ്പനയോലകളും പൂക്കളും വിതറിയ പാതകളിലൂടെ
സാധുവായൊരു പെൺകഴുതയുടെ മേലേറി നീ ചെന്നതും,
ധൈര്യത്തോടെ, ഹൃദയം തുളുമ്പുന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ,
കൊള്ളപ്പലിശക്കാർക്കു നേർക്കു നീ ചാട്ടയോങ്ങിച്ചെന്നതും:
ചുരുക്കത്തിൽ ലോകത്തിനു നാഥനായി നീയന്നു മാറിയതും?
കുന്തമുനയെക്കാളാഴത്തിൽ കുറ്റബോധം നിന്നിലാഴ്ന്നുവോ?
സ്വപ്നവും പ്രവൃത്തിയും ചേരാത്ത ഈ ലോകത്തു നിന്ന്-
ഇവിടെ നിന്നിറങ്ങിപ്പോകാനെനിക്കു തൃപ്തിയേയുള്ളു.
വാളു കൊണ്ടു മരിച്ചാലും വാളെടുക്കാനെനിക്കായെങ്കിൽ!
യേശുവിനെ പത്രോസ് തള്ളിപ്പറഞ്ഞുവെന്നോ?...നന്നായി!
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ -118)
മർക്കോസ്‌ എഴുതിയ സുവിശേഷം
1 അവർ യെരൂശലേമിനോടു സമീപിച്ചു ഒലീവ് മലയരികെ ബേത്ത്ഫാഗയിലും ബേഥാന്യയിലും എത്തിയപ്പോൾ അവൻ ശിഷ്യന്മാരിൽ രണ്ടുപേരെ അയച്ചു അവരോടു:
2 നിങ്ങൾക്കു എതിരെയുള്ള ഗ്രാമത്തിൽ ചെല്ലുവിൻ ; അതിൽ കടന്നാൽ ഉടനെ ആരും ഒരിക്കലും കയറീട്ടില്ലാത്ത ഒരു കഴുതകൂട്ടിയെ കെട്ടിയിരിക്കുന്നതു കാണും; അതിനെ അഴിച്ചു കൊണ്ടുവരുവിൽ.
3 ഇതു ചെയ്യുന്നതു എന്തു എന്നു ആരെങ്കിലും നിങ്ങളോടു ചോദിച്ചാൽ കർത്താവിന്നു ഇതിനെക്കൊണ്ടു ആവശ്യം ഉണ്ടു എന്നു പറവിൻ ; അവൻ ക്ഷണത്തിൽ അതിനെ ഇങ്ങോട്ടു അയക്കും എന്നു പറഞ്ഞു.
4 അവർ പോയി തെരുവിൽ പുറത്തു വാതിൽക്കൽ കഴുതകൂട്ടിയെ കെട്ടിയിരിക്കുന്നതു കണ്ടു അതിനെ അഴിച്ചു.
5 അവിടെ നിന്നവരിൽ ചിലർ അവരോടു: നിങ്ങൾ കഴുതകൂട്ടിയെ അഴിക്കുന്നതു എന്തു എന്നു ചോദിച്ചു.
6 യേശു കല്പിച്ചതുപോലെ അവർ അവരോടു പറഞ്ഞു; അവർ അവരെ വിട്ടയച്ചു.
7 അവർ കഴുതകൂട്ടിയെ യേശുവിന്റെ അടുക്കൽ കൊണ്ടുവന്നു തങ്ങളുടെ വസ്ത്രം അതിന്മേൽ ഇട്ടു; അവൻ അതിന്മേൽ കയറി ഇരുന്നു.
8 അനേകർ തങ്ങളുടെ വസ്ത്രം വഴിയിൽ വിരിച്ചു; മറ്റു ചിലർ പറമ്പുകളിൽ നിന്നു ചില്ലിക്കൊമ്പു വെട്ടി വഴിയിൽ വിതറി.
9 മുമ്പും പിമ്പും നടക്കുന്നവർ: ഹോശന്നാ, കർത്താവിന്റെ നാമത്തിൽ വരുന്നവൻ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവൻ :
10 വരുന്നതായ രാജ്യം, നമ്മുടെ പിതാവായ ദാവീദിന്റെ രാജ്യം വാഴ്ത്തപ്പെടുമാറാകട്ടെ; അത്യുന്നതങ്ങളിൽ ഹോശന്നാ എന്നു ആർത്തുകൊണ്ടിരുന്നു.
11 അവൻ യെരൂശലേമിൽ ദൈവാലയത്തിലേക്കു ചെന്നു സകലവും ചുറ്റും നോക്കിയ ശേഷം നേരം വൈകിയതുകൊണ്ടു പന്തിരുവരോടും കൂടെ ബേഥാന്യയിലേക്കു പോയി.
12 പിറ്റെന്നാൾ അവർ ബേഥാന്യ വിട്ടു പോരുമ്പോൾ അവന്നു വിശന്നു;
13 അവൻ ഇലയുള്ളോരു അത്തിവൃക്ഷം ദൂരത്തുനിന്നു കണ്ടു, അതിൽ വല്ലതും കണ്ടുകിട്ടുമോ എന്നു വെച്ചു ചെന്നു, അതിന്നരികെ എത്തിയപ്പോൾ ഇല അല്ലാതെ ഒന്നും കണ്ടില്ല; അതു അത്തിപ്പഴത്തിന്റെ കാലമല്ലാഞ്ഞു.
14 അവൻ അതിനോടു; ഇനി നിങ്കൽനിന്നു എന്നേക്കും ആരും ഫലം തിന്നാതിരിക്കട്ടെ എന്നു പറഞ്ഞു; അതു ശിഷ്യന്മാർ കേട്ടു.
15 അവർ യെരൂശലേമിൽ എത്തിയപ്പോൾ അവൻ ദൈവാലയത്തിൽ കടന്നു, ദൈവാലയത്തിൽ വിലക്കുന്നവരെയും വാങ്ങുന്നവരെയും പുറത്താക്കിത്തുടങ്ങി; പൊൻ വാണിഭക്കാരുടെ മേശകളെയും പ്രാക്കളെ വിലക്കുന്നവരുടെ പീഠങ്ങളെയും മറിച്ചിട്ടു കളഞ്ഞു;
16 ആരും ദൈവാലയത്തിൽകൂടി ഒരു വസ്തുവും കൊണ്ടു പോകുവാൻ സമ്മതിച്ചില്ല.
17 പിന്നെ അവരെ ഉപദേശിച്ചു: എന്റെ ആലയം സകല ജാതികൾക്കും പ്രാർത്ഥനാലയം എന്നു വിളിക്കപ്പെടും എന്നു എഴുതിയിരിക്കുന്നില്ലയൊ? നിങ്ങളോ അതിനെ കള്ളന്മാരുടെ ഗുഹയാക്കിത്തീർത്തു എന്നു പറഞ്ഞു.
Le Reniement de Saint Pierre
Qu'est-ce que Dieu fait donc de ce flot d'anathèmes
Qui monte tous les jours vers ses chers Séraphins?
Comme un tyran gorgé de viande et de vins,
II s'endort au doux bruit de nos affreux blasphèmes.
Les sanglots des martyrs et des suppliciés
Sont une symphonie enivrante sans doute,
Puisque, malgré le sang que leur volupté coûte,
Les cieux ne s'en sont point encore rassasiés!
— Ah! Jésus, souviens-toi du Jardin des Olives!
Dans ta simplicité tu priais à genoux
Celui qui dans son ciel riait au bruit des clous
Que d'ignobles bourreaux plantaient dans tes chairs vives,
Lorsque tu vis cracher sur ta divinité
La crapule du corps de garde et des cuisines,
Et lorsque tu sentis s'enfoncer les épines
Dans ton crâne où vivait l'immense Humanité;
Quand de ton corps brisé la pesanteur horrible
Allongeait tes deux bras distendus, que ton sang
Et ta sueur coulaient de ton front pâlissant,
Quand tu fus devant tous posé comme une cible,
Rêvais-tu de ces jours si brillants et si beaux
Où tu vins pour remplir l'éternelle promesse,
Où tu foulais, monté sur une douce ânesse,
Des chemins tout jonchés de fleurs et de rameaux,
Où, le coeur tout gonflé d'espoir et de vaillance,
Tu fouettais tous ces vils marchands à tour de bras,
Où tu fus maître enfin? Le remords n'a-t-il pas
Pénétré dans ton flanc plus avant que la lance?
— Certes, je sortirai, quant à moi, satisfait
D'un monde où l'action n'est pas la soeur du rêve;
Puissé-je user du glaive et périr par le glaive!
Saint Pierre a renié Jésus... il a bien fait!
— Charles Baudelaire
The Denial of Saint Peter
What does God do with the wave of curses
That rises every day toward his dear Seraphim?
Like a tyrant gorged with food and wine, he falls asleep
To the sweet sound of our horrible blasphemies.
The sobs of martyrs and of tortured criminals
Are doubtless an enchanting symphony,
Since, despite the blood that this pleasure costs,
The heavens have not yet been surfeited with it!
— Ah Jesus, remember the Garden of Olives!
In your naïveté you prayed on your knees to
Him Who in His heaven laughed at the sound of the nails
Being driven into your living flesh;
When you saw them spitting on your divinity,
That vile mob of body-guards and scullions,
And when you felt the thorns go deep
Into your skull where lived immense Humanity,
When the horrible weight of your broken body
Lengthened your two outstretched arms, when your blood
And sweat flowed from your paling brow,
When you were placed before them all like a target,
Did you dream of those days so brilliant and so fair
When you came to fulfill the eternal promise,
When the gentle donkey you were riding trampled
The branches and flowers strewn in your path,
When, your heart swollen with courage and hope,
You lashed those vile money-changers with all your might,
In a word, when you were master? Did not remorse
Penetrate your side deeper than the spear?
— For my part, I shall indeed be content to leave
A world where action is not the sister of dreams;
Would that I could take up the sword and perish by the sword!
Saint Peter denied Jesus — he did well!
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
The Denial of Saint Peter
What does God do with that huge storm of curses
That rises daily to the seraphim?
Like some gorged tyrant, while his guts he nurses,
Our blasphemies are lullabies to him.
Martyrs and tortured victims with their cries
Compose delicious symphonies, no doubt,
Because, despite the blood they cost, the skies
Can always do with more when they give out.
Jesus, remember, in the olive trees —
In all simplicity you prayed afresh
To One whom your own butchers seemed to please
In hammering the nails into your flesh.
To see your godhead spat on by the like
Of scullions, and of troopers, and such scum,
And feel the thorns into your temples strike
Which held, of all Humanity, the sum:
To feel your body's horrifying weight
Lengthen your arms, to feel the blood and sweat
Itching your noble forehead pale with fate,
And as a target to the world be set,
Then did you dream of brilliant days of song,
When, the eternal promise to fulfill,
You mounted on an ass and rode along,
Trampling the flowers and palms beneath your feet,
When whirling whips, and full of valiant force,
The money-lenders quailed at your advance:
When you, in short, were master? Did remorse
Not pierce your body further than the lance?
I am quite satisfied to leave so bored
A world, where dream and action disunite.
I'd use the sword, to perish by the sword.
Peter denied his Master?... He did right!
— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)
link to image
,_akvarell_av_Anders_Zorn.jpg){kind=link}
