ബോദ്‌ലെയെർ - മൂങ്ങകൾ

---

ഇരുണ്ട യൂ മരങ്ങൾക്കടിയിൽ, അവയുടെ തണലിൽ
മൂങ്ങകൾ ചേക്കയിരിക്കുന്നു, കൃത്യമായ നിരകളിൽ.
ധ്യാനസ്ഥരാണവർ, അന്യദേശദേവതകളെപ്പോലെ  
നിങ്ങൾക്കു മേലവർ ചാണ്ടുന്നു, ചുവന്ന തീക്കണ്ണുകൾ.

ഒരു തൂവൽ പോലുമിളകാതെയവർ ഒറ്റയിരിപ്പിരിക്കും,
ക്ഷീണസൂര്യനെ അനുധാവനം ചെയ്തെത്തുന്ന രാത്രി

വിഷാദത്തിന്റെ ശ്യാമകാലമെത്തുന്ന മുഹൂർത്തത്തിൽ
തന്റെ രാജ്യഭാരം വീണ്ടുമേറ്റെടുക്കുന്ന നേരം വരെ.

ബുദ്ധിമാന്മാരെ അവർക്കൊരു പാഠം പഠിപ്പിക്കനുണ്ട്:
കൈ നീട്ടിയാലെത്തുന്നതു കൊണ്ടു തൃപ്തരാവുക നിങ്ങൾ,
ഈ ലോകത്തു വേണ്ടേ വേണ്ട, ചലനവും കലാപവും.

നിഴലുകൾക്കു പിന്നാലെ വെറി പിടിച്ചു പായുന്നവർ
ആയുസ്സൊടുങ്ങും വരെ സ്വസ്ഥത കെട്ടു  നടക്കും,
ഒന്നിളകിയിരിക്കാൻ കൊതിച്ചതിനുള്ള ശിക്ഷയായി.

---

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ-67)

---

Les Hiboux

Sous les ifs noirs qui les abritent
Les hiboux se tiennent rangés
Ainsi que des dieux étrangers
Dardant leur oeil rouge. Ils méditent.

Sans remuer ils se tiendront
Jusqu'à l'heure mélancolique
Où, poussant le soleil oblique,
Les ténèbres s'établiront.

Leur attitude au sage enseigne
Qu'il faut en ce monde qu'il craigne
Le tumulte et le mouvement;

L'homme ivre d'une ombre qui passe
Porte toujours le châtiment
D'avoir voulu changer de place.

— Charles Baudelaire

Owls

Under the dark yews which shade them,
The owls are perched in rows,
Like so many strange gods,
Darting their red eyes. They meditate.

Without budging they will remain
Till that melancholy hour
When, pushing back the slanting sun,
Darkness will take up its abode.

Their attitude teaches the wise
That in this world one must fear
Movement and commotion;

Man, enraptured by a passing shadow,
Forever bears the punishment
Of having tried to change his place.

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

The Owls

Within the shelter of black yews
The owls in ranks are ranged apart
Like foreign gods, whose eyeballs dart
Red fire. They meditate and muse.

Without a stir they will remain
Till, in its melancholy hour,
Thrusting the level sun from power,
The shade establishes its reign.

Their attitude instructs the sage,
Content with what is near at hand,
To shun all motion, strife, and rage.

Men, crazed with shadows that they chase,
Bear, as a punishment, the brand
Of having wished to change their place.

— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)

The Owls

Protected under black yew trees,
The owls are perched in neat arrays.
They meditate with scarlet gaze,
Resembling foreign deities.

Unmoving, they will stay until
That melancholic moment when,
Pursuing close the slanting sun,
Arrives the covering darkness chill.

Their poise imparts to the astute
That any motion not minute
Should be abhorred. And those

Whom passing shadows captivate
Will never find a true repose
For their desire to relocate.

— Charles Martyn (charmar at gmail dot com)

The Owls

The owls that roost in the black yew
Along one limb in solemn state,
And with a red eye look you through,
Are eastern gods; they meditate.

No feather stirs on them, not one,
Until that melancholy hour
When night, supplanting the weak sun,
Resumes her interrupted power.

Their attitude instructs the wise
To shun all action, all surprise.
Suppose there passed a lovely face, —

Who even longs to follow it,
Must feel for ever the disgrace
Of having all but moved a bit.

— Edna St. Vincent Millay, Flowers of Evil (NY: Harper and Brothers, 1936)

---