ബോദ്‌ലെയെർ - പ്രണയം, വ്യാമോഹത്തോട്

---

വയോളകളുടെ ഗാനങ്ങൾ മച്ചിലലച്ചു തകരുന്ന വേളയിൽ,
വിളംബതാളത്തിൽ പ്രതാപത്തോടെ ചുവടുകൾ വച്ചും,
മടുപ്പു കനപ്പിച്ച നോട്ടങ്ങളെയവിടവിടെയലയാൻ വിട്ടും,
അലസയായ സുന്ദരീ, നീയെന്നെക്കടന്നുപോവുമ്പോൾ;

ഗ്യാസുവിളക്കുകളുടെ വെളിച്ചത്തിൽ നിന്നെ ഞാൻ പഠിക്കുമ്പോൾ:
രോഗാതുരമായൊരു ചാരുതയലങ്കരിക്കുന്ന വിളർത്ത നെറ്റിത്തടം,
സന്ധ്യയുടെ ശലാകകൾ പുലരിയ്ക്കു തിരി കൊളുത്തുന്നയിടം,
ചിത്രത്തിലെഴുതിയപോലെ മോഹിപ്പിക്കുന്ന നിന്റെ കണ്ണുകൾ:

ഞാനുള്ളിൽ പറയുന്നു:”എത്ര സുന്ദരി, ഓജസ്വിനിയിവൾ!
ഓർമ്മകളുടെ ഗോപുരങ്ങളവളെ കിരീടമണിയിക്കുന്നു;
ചതവു പറ്റിയ മൃദുലഫലമാണവളുടെ ഹൃദയം,
നിപുണനായ കാമുകനു പാകമാണവളുടെയുടൽ.

സ്വാദിന്റെ പാരമ്യമെത്തിയ ശരൽക്കാലക്കനിയോ നീ?
കണ്ണീർത്തുള്ളികളെ കാത്തിരിക്കുന്ന ചിതാഭസ്മകുംഭമോ?
വിദൂരമരുപ്പച്ചകളെ സ്വപ്നങ്ങളിലേക്കാനയിക്കുന്ന പരിമളമോ?
തലോടുന്ന തലയിണയോ, പുതുപൂക്കളുടെ കൂടയോ?

അതിശോകം കൊണ്ട കണ്ണുകൾ ചിലവയുണ്ടെന്നെനിക്കറിയാതെയല്ല,
അനർഘമായൊരു രഹസ്യവും വെളിപ്പെടുത്താനില്ലാത്തവ,
ഒരു രത്നവുമടങ്ങാത്ത ചിമിഴുകൾ, ശൂന്യമായ വിശുദ്ധപേടകങ്ങൾ,
ആകാശങ്ങളേ, നിങ്ങളെക്കാളാഴമേറിയവ, അത്രയ്ക്കൊഴിഞ്ഞവയും!

വെറുമൊരു പ്രതീതിയാണു നീയെങ്കിലെങ്ങനെയാവട്ടെ,
നേരിൽ നിന്നൊളിച്ചോടുന്ന ഹൃദയത്തെ ത്രസിപ്പിക്കാനതിനാവുമെങ്കിൽ.
നിയുദാസീനയാണെങ്കിലെന്ത്, മൂഢയാണെങ്കിലെന്ത്!
മുഖംമൂടിയോ, മായമോ ആവട്ടെ, സൌന്ദര്യമേ, ഞാനാരാധിക്കുന്നു നിന്നെ!

---

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ-98)

---

L'Amour du mensonge

Quand je te vois passer, ô ma chère indolente,
Au chant des instruments qui se brise au plafond
Suspendant ton allure harmonieuse et lente,
Et promenant l'ennui de ton regard profond;

Quand je contemple, aux feux du gaz qui le colore,
Ton front pâle, embelli par un morbide attrait,
Où les torches du soir allument une aurore,
Et tes yeux attirants comme ceux d'un portrait,

Je me dis: Qu'elle est belle! et bizarrement fraîche!
Le souvenir massif, royale et lourde tour,
La couronne, et son coeur, meurtri comme une pêche,
Est mûr, comme son corps, pour le savant amour.

Es-tu le fruit d'automne aux saveurs souveraines?
Es-tu vase funèbre attendant quelques pleurs,
Parfum qui fait rêver aux oasis lointaines,
Oreiller caressant, ou corbeille de fleurs?

Je sais qu'il est des yeux, des plus mélancoliques,
Qui ne recèlent point de secrets précieux;
Beaux écrins sans joyaux, médaillons sans reliques,
Plus vides, plus profonds que vous-mêmes, ô Cieux!

Mais ne suffit-il pas que tu sois l'apparence,
Pour réjouir un coeur qui fuit la vérité?
Qu'importe ta bêtise ou ton indifférence?
Masque ou décor, salut! J'adore ta beauté.

— Charles Baudelaire

The Love of Lies

When I see you pass by, my indolent darling,
To the sound of music that the ceiling deadens,
Pausing in your slow and harmonious movements,
Turning here and there the boredom of your gaze;

When I study, in the gaslight which colors it,
Your pale forehead, embellished with a morbid charm,
Where the torches of evening kindle a dawn,
And your eyes alluring as a portrait's,

I say within: "How fair she is! How strangely fresh!"
Huge, massive memory, royal, heavy tower,
Crowns her; her heart bruised like a peach
Is ripe like her body for a skillful lover.

Are you the autumn fruit with sovereign taste?
A funereal urn awaiting a few tears?
Perfume that makes one dream of distant oases?
A caressive pillow, a basket of flowers?

I know that there are eyes, most melancholy ones,
In which no precious secrets lie hidden;
Lovely cases without jewels, lockets without relics,
Emptier and deeper than you are, O Heavens!

But is it not enough that you are a semblance
To gladden a heart that flees from the truth?
What matter your obtuseness or your indifference?
Mask or ornament, hail! I adore your beauty.

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

Love of Lies

Dear indolent, I love to watch you so,
While on the ceiling break the tunes of dances,
And hesitant, harmoniously slow,
You turn the wandering boredom of your glances.

I watch the gas-flares colouring your drawn,
Pale forehead, which a morbid charm enhances,
Where evening lamps illuminate a dawn
In eyes as of a painting that entrances:

And then I say, "She's fair and strangely fresh,
Whom memory crowns with lofty towers above.
Her heart is like a peach's murdered flesh,
Or like her own, most ripe for learned love."

Are you an autumn fruit of sovereign flavour?
A funeral urn awaiting tearful showers?
Of far oases the faint, wafted savour?
A dreamy pillow? or a sheaf of flowers?

I have known deep, sad eyes that yet concealed
No secrets: caskets void of any gem:
Medallions where no sacred charm lay sealed,
Deep as the Skies, but vacuous like them!

It is enough that your appearance flatters,
Rejoicing one who flies from truth or duty.
Your listless, cold stupidity — what matters?
Hail, mask or curtain, I adore your beauty!

— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)

---

link to image

---