അതിസുന്ദരിയാണിവൾ, സമൃദ്ധമായ ചുമലുകളിലൂടെ
നീണ്ടുതഴച്ച മുടിയിഴകളവൾ മദിരയുടെ പാത്രത്തിൽ കലർത്തുന്നു;
അവളുടെ ശിലാചർമ്മത്തെ നേരിട്ടു പരാജിതരായിപ്പിൻവാങ്ങുന്നു,
പ്രണയത്തിന്റെ നഖരങ്ങളും പാപത്തിന്റെ വിഷദംഷ്ട്രകളും.
മരണത്തെയവൾ കളിയാക്കുന്നു, കാമചാരിത്വത്തെ നോക്കിച്ചിരിക്കുന്നു;
കൈയിൽ കൊടുവാളുമേന്തി നടക്കുന്ന ആ ഭീകരസത്വങ്ങൾ ,
സർവസംഹാരലീലയിൽ സൌന്ദര്യങ്ങളെ അരിഞ്ഞുതള്ളുന്നവർ,
അവളുടെയുടലിന്റെ പ്രതാപത്തെ അവർ പക്ഷേ, ഒഴിവാക്കുന്നു.
നടക്കുമ്പോൾ ദേവതയാണവൾ, കിടക്കുമ്പോൾ സുൽത്താന;
പാഷണ്ഡരെപ്പോലവൾക്കു വിശ്വാസം, പരലോകസുഖങ്ങളിൽ.
തന്റെ നിറഞ്ഞ മുലകളിൽ, താൻ നീട്ടിയ കൈകളിൽ
ദുഃഖങ്ങൾ മറന്നുറങ്ങാൻ പുരുഷലോകത്തെയവൾ ക്ഷണിക്കുന്നു.
അവൾക്കറിയാം, വിശ്വാസവുമാണവൾക്ക്, ഈ വന്ധ്യയ്ക്ക്
-അനുപേക്ഷണീയയാണവളും ലോകത്തിന്റെ പ്രയാണത്തിന്-
ഏതു കൊടുംപാതകത്തിൽ നിന്നും പാപബോധമൂറ്റിക്കളയാൻ
ഈ ഉദാത്തമായ സിദ്ധി, ഉടലിന്റെ സൌന്ദര്യം പോരുമെന്ന്.
അവൾക്കറിയില്ല നരകത്തെ, മരണാനന്തരജീവിതത്തെയും;
ഇനിയൊരുനാൾ, ആ മഹാരാത്രി വന്നു മുന്നിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ
മരണത്തിന്റെ രൌദ്രമുഖത്തവൾ നേർക്കുനേർ നോക്കിനിൽക്കും,
ഒരു നവജാതശിശുവിനെപ്പോലെ- വിദ്വേഷമില്ലാതെ, കുറ്റബോധമില്ലാതെ.
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ -114)
വ്യഭിചാരത്തിന്റെ ഒരന്യാപദേശചിത്രമാണിതെന്നു പറയുന്നു
Allégorie
C'est une femme belle et de riche encolure,
Qui laisse dans son vin traîner sa chevelure.
Les griffes de l'amour, les poisons du tripot,
Tout glisse et tout s'émousse au granit de sa peau.
Elle rit à la Mort et nargue la Débauche,
Ces monstres dont la main, qui toujours gratte et fauche,
Dans ses jeux destructeurs a pourtant respecté
De ce corps ferme et droit la rude majesté.
Elle marche en déesse et repose en sultane;
Elle a dans le plaisir la foi mahométane,
Et dans ses bras ouverts, que remplissent ses seins,
Elle appelle des yeux la race des humains.
Elle croit, elle sait, cette vierge inféconde
Et pourtant nécessaire à la marche du monde,
Que la beauté du corps est un sublime don
Qui de toute infamie arrache le pardon.
Elle ignore l'Enfer comme le Purgatoire,
Et quand l'heure viendra d'entrer dans la Nuit noire
Elle regardera la face de la Mort,
Ainsi qu'un nouveau-né, — sans haine et sans remords.
— Charles Baudelaire
Allegory
She's a beautiful woman with opulent shoulders
Who lets her long hair trail in her goblet of wine.
The claws of love, the poisons of brothels,
All slips and all is blunted on her granite skin.
She laughs at Death and snaps her fingers at Debauch.
The hands of those monsters, ever cutting and scraping,
Have respected nonetheless the pristine majesty
Of her firm, straight body at its destructive games.
She walks like a goddess, rests like a sultana;
She has a Mohammedan's faith in pleasure
And to her open arms which are filled by her breasts,
She lures all mortals with her eyes.
She believes, she knows, this virgin, sterile
And yet essential to the march of the world,
That a beautiful body is a sublime gift
That wrings a pardon for any foul crime.
She is unaware of Hell and Purgatory
And when the time comes for her to enter
The black Night, she will look into the face of Death
As a new-born child, — without hatred or remorse.
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
Allegory
She is a woman of appearance fine
Who lets her tresses trail into her wine.
Love's claws and poisons, brewed in sinks of sin,
Fall blunted from the granite of her skin.
She mocks Debauchery, Death leaves her blithe,
Two monsters always handy with the scythe.
In their grim games, where so much beauty's wrecked,
They treat her majesty with due respect.
Half goddess, half sultana, without scathe,
In pleasure she's a Moslem's steady faith.
Between her open arms, filled by her breasts,
For all mankind with burning eyes she quests,
And she believes, this fruitless virgin-wife,
Who's yet so necessary to this life,
That beauty of the body is a gift
Sublime enough all infamy to shift,
And win forgiveness. She knows naught of Hell.
When the Night comes, in which she is to dwell,
Straight in the face she'll look her deadly Fate,
Like one new-born — without remorse or hate.
— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)
1 comment:
വിദ്വേഷമില്ലാതെ, കുറ്റബോധമില്ലാതെ....ഞാനും!!
Post a Comment