നിന്നിലേക്കെത്താൻ ഞാനെത്ര വൈകി, സൌന്ദര്യമേ,
അത്ര പ്രാചീനയും അത്ര നവീനയുമായവളേ!
അതെ, നിന്നെ സ്നേഹിക്കാൻ ഞാനെത്ര വൈകി.
ഞാനെന്തറിഞ്ഞു? എനിക്കുള്ളിലുണ്ടായിരുന്നു നീ.
ഞാനോ, നിന്നെത്തേടി ഞാൻ പുറമേയലഞ്ഞു.
നീ സൃഷ്ടിച്ച സുന്ദരലോകത്തു
വിരൂപനായൊരു ഭ്രാന്തനെപ്പോലെ ഞാനലഞ്ഞു.
എന്നുമെന്നോടൊപ്പമുണ്ടായിരുന്നു നീ,
എന്നാൽ ഞാൻ നിന്നോടൊപ്പമായിരുന്നില്ല.
ഈ സുന്ദരവസ്തുക്കൾ നിന്നിൽ നിന്നെന്നെയകറ്റുകയായിരുന്നു,
നീയില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ അവയുണ്ടാവുകയില്ലെങ്കിലും.
നീ എന്റെ പേരു ചൊല്ലി വിളിച്ചു,
എന്റെ ബാധിര്യം നീ ഭേദിച്ചു.
നീ വെട്ടിത്തിളങ്ങി, നീ കത്തിയെരിഞ്ഞു,
എന്റെ ആന്ധ്യത്തെ നീ ആട്ടിപ്പായിച്ചു.
വാസനിക്കുന്നൊരു തെന്നലായി നീയെന്നെത്തഴുകി,
ശ്വാസമുള്ളിലേക്കു വലിച്ചു നിനക്കായി ഞാൻ കിതച്ചു.
ഇന്നു രുചിയറിഞ്ഞതില്പിന്നെ
നിനക്കായി ഞാൻ ദാഹിക്കുന്നു, വിശക്കുന്നു.
നീയെന്നെത്തൊട്ടു, അതില്പിന്നെ ഞാനെരിയുന്നു,
നീ നല്കുന്ന ശാന്തിക്കായി.
(കുമ്പസാരങ്ങൾ - 10.27)
(കുമ്പസാരങ്ങൾ - 10.27)
Too late came I to love thee, O thou Beauty both so ancient and so fresh, yea too late came I to love thee. And behold, thou wert within me, and I out of myself, where I made search for thee: I ugly rushed headlong upon those beautiful wings thou hast made. Thou indeed wert with me; but I was not with thee: these beauties kept me far enough from thee: even those, which unless they were in thee, should not be at all. Thou calledst and criedst unto me, yea thou even breakedst open my deafness: thou discoveredst thy beams and shinedst unto me, and didst cast away my blindness: thou didst most fragrantly blow upon me, and I drew in my breath and I panted after thee; I tasted thee, and now do hunger and thirst after thee; thou didst touch me, and I ever burn again to enjoy thy peace.”
St. Augustine: Confessions.
No comments:
Post a Comment