ബോദ്‌ലെയെർ - നിത്യമായ മടുപ്പിന്റെ പിടിയിൽപ്പെട്ട ആത്മാക്കൾക്കു മേൽ...

---

നിത്യമായ മടുപ്പിന്റെ പിടിയിൽപ്പെട്ട ആത്മാക്കൾക്കു മേൽ
ശവപ്പെട്ടിയുടെ കനത്ത മൂടി പോലെ ആകാശം താഴ്ന്നടയുമ്പോൾ,
ലോകമൊന്നാകെ വലയം ചെയ്യുന്ന ചക്രവാളരേഖയിൽ നിന്നും
ഏതു രാത്രിയേക്കാളുമിരുണ്ട പകൽ വന്നു ഞങ്ങളെ മൂടുമ്പോൾ;

ഈറൻ മാറാത്തൊരു തടവറയായി ഭൂമി മാറിമറിയുമ്പോൾ,
പ്രത്യാശ അതിനുള്ളിൽപ്പെട്ടുപോയൊരു വാവലിനെപ്പോലെ
ചിറകു കുഴഞ്ഞും വിഭ്രാന്തമായും ചുമരുകൾ ചുറ്റിപ്പറക്കുമ്പോൾ,
പൂതലിച്ച കഴുക്കോലുകളിലതു തല കൊണ്ടിടിയ്ക്കുമ്പോൾ;

കൂറ്റനൊരു തടവറയുടെ കനത്ത കമ്പിയഴികൾ പോലെ
തോരാമഴയുടെ നേർത്തുനരച്ച നാരുകൾ ചുറ്റും വന്നു വീഴുമ്പോൾ,
ഞങ്ങളുടെ തലച്ചോറിന്റെ ഇരുളടഞ്ഞ ഗുഹകൾക്കുള്ളിൽ
മൌനമായൊരു ചിലന്തിപ്പട വന്നവയുടെ വല നെയ്യുമ്പോൾ;

പൊടുന്നനേ കൂട്ടമണികൾ രോഷത്തോടെ പിടഞ്ഞുണരുന്നു,
ഭീഷണമായൊരാക്രോശമാകാശത്തേക്കെടുത്തെറിയുന്നു,
കൊട്ടിയടച്ചൊരു കാതിൽ തട്ടിവിളിച്ചു കരയുകയല്ലാതെ
മറ്റൊന്നും ചെയ്യാനില്ലാതെ ഗതിയറ്റലയുന്ന ആത്മാക്കൾ പോലെ.

-വിലാപഗാനങ്ങളിലാതെ, പെരുമ്പറയില്ലാതെന്റെയാത്മാവിലൂടെ
ശവമഞ്ചങ്ങളുടെ നീണ്ട നിരയതാ, സാവധാനം നീങ്ങുന്നു;
പ്രതീക്ഷ തേങ്ങുന്നു; യുദ്ധം ജയിച്ചവൾ, ശോകമെന്ന ഭീകരി
എന്റെ കുനിഞ്ഞ ശിരസ്സിനു മേൽ കറുത്ത ജയക്കൊടി നാട്ടുന്നു.

---

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ-78)

---

Spleen
Quand le ciel bas et lourd pèse comme un couvercle
Sur l'esprit gémissant en proie aux longs ennuis,
Et que de l'horizon embrassant tout le cercle
II nous verse un jour noir plus triste que les nuits;
Quand la terre est changée en un cachot humide,
Où l'Espérance, comme une chauve-souris,
S'en va battant les murs de son aile timide
Et se cognant la tête à des plafonds pourris;
Quand la pluie étalant ses immenses traînées
D'une vaste prison imite les barreaux,
Et qu'un peuple muet d'infâmes araignées
Vient tendre ses filets au fond de nos cerveaux,
Des cloches tout à coup sautent avec furie
Et lancent vers le ciel un affreux hurlement,
Ainsi que des esprits errants et sans patrie
Qui se mettent à geindre opiniâtrement.
— Et de longs corbillards, sans tambours ni musique,
Défilent lentement dans mon âme; l'Espoir,
Vaincu, pleure, et l'Angoisse atroce, despotique,
Sur mon crâne incliné plante son drapeau noir.
— Charles Baudelaire
Spleen
When the low, heavy sky weighs like a lid
On the groaning spirit, victim of long ennui,
And from the all-encircling horizon
Spreads over us a day gloomier than the night;
When the earth is changed into a humid dungeon,
In which Hope like a bat
Goes beating the walls with her timid wings
And knocking her head against the rotten ceiling;
When the rain stretching out its endless train
Imitates the bars of a vast prison
And a silent horde of loathsome spiders
Comes to spin their webs in the depths of our brains,
All at once the bells leap with rage
And hurl a frightful roar at heaven,
Even as wandering spirits with no country
Burst into a stubborn, whimpering cry.
— And without drums or music, long hearses
Pass by slowly in my soul; Hope, vanquished,
Weeps, and atrocious, despotic Anguish
On my bowed skull plants her black flag.
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
Spleen
When the cold heavy sky weighs like a lid
On spirits whom eternal boredom grips,
And the wide ring of the horizon's hid
In daytime darker than the night's eclipse:
When the world seems a dungeon, damp and small,
Where hope flies like a bat, in circles reeling,
Beating his timid wings against the wall
And dashing out his brains against the ceiling:
When trawling rains have made their steel-grey fibres
Look like the grilles of some tremendous jail,
And a whole nation of disgusting spiders
Over our brains their dusty cobwebs trail:
Suddenly bells are fiercely clanged about
And hurl a fearsome howl into the sky
Like spirits from their country hunted out
Who've nothing else to do but shriek and cry —
Then long processions without fifes or drums
Wind slowly through my soul. Hope, weeping, bows
To conquest. And atrocious Anguish comes
To plant his black flag on my drooping brows.
— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)
When the Low, Heavy Sky
When the low, heavy sky weighs like the giant lid
Of a great pot upon the spirit crushed by care,
And from the whole horizon encircling us is shed
A day blacker than night, and thicker with despair;
When Earth becomes a dungeon, where the timid bat
Called Confidence, against the damp and slippery walls
Goes beating his blind wings, goes feebly bumping at
The rotted, moldy ceiling, and the plaster falls;
When, dark and dropping straight, the long lines of the rain
Like prison-bars outside the window cage us in;
And silently, about the caught and helpless brain,
We feel the spider walk, and test the web, and spin;
Then all the bells at once ring out in furious clang,
Bombarding heaven with howling, horrible to hear,
Like lost and wandering souls, that whine in shrill harangue
Their obstinate complaints to an unlistening ear.
— And a long line of hearses, with neither dirge nor drums,
Begins to cross my soul. Weeping, with steps that lag,
Hope walks in chains; and Anguish, after long wars, becomes
Tyrant at last, and plants on me his inky flag.
— Edna St. Vincent Millay, Flowers of Evil (NY: Harper and Brothers, 1936)

---

link to image

---