വെർലേൻ - വികാരവിനിമയം

---

ആളൊഴിഞ്ഞ പൂന്തോപ്പിന്റെ മഞ്ഞു വീണ മരവിപ്പിലൂടെ
അല്പം മുമ്പു കടന്നുപോയതേയുള്ളു, രണ്ടിരുണ്ട രൂപങ്ങൾ.

വിവർണ്ണമായിരുന്നു അവരുടെ ചുണ്ടുകൾ, നിർജ്ജീവമായിരുന്നു കണ്ണുകൾ,
കേൾക്കാനുണ്ടായിരുന്നതേയില്ല അവർ നിശ്വസിച്ച വാക്കുകൾ.

ആളൊഴിഞ്ഞ പൂന്തോപ്പിന്റെ മഞ്ഞു വീണ മരവിപ്പിൽ
പോയ നാളുകളോർത്തെടുക്കുകയായിരുന്നു, രണ്ടു പ്രേതരൂപങ്ങൾ.

“നിനക്കോർമ്മയുണ്ടാവുമോ, ആ പഴയ പ്രഹർഷങ്ങൾ?”
“എന്തിനതൊക്കെ ഞാനോർത്തുവയ്ക്കണം?”

“ഇന്നും നിന്റെ ഹൃദയം തുടിക്കാറുണ്ടോ, എന്റെ പേരു കേൾക്കുമ്പോൾ?
നീ സ്വപ്നം കാണുന്നതെന്റെ ആത്മാവിനെ മാത്രമോ?” “ഏയ്, അല്ല.”

“വാക്കുകൾക്കതീതമായിരുന്നു, നാമന്നറിഞ്ഞ നിർവൃതി,
ചുണ്ടുകളൊരു ചുംബനത്തിലൊരുമിച്ച നാളുകൾ.” “ആവാം, ഞാൻ മറന്നു.”

“ആകാശത്തിനെന്തു നീലയായിരുന്നു, ആശകളെത്ര ഉയരത്തിലായിരുന്നു!”
“ആകാശത്തൊരിരുണ്ട ഗർത്തത്തിൽ ആശകൾ വീണടിഞ്ഞു.”

വളർന്നുമുറ്റിയ പുല്ലിൽ ചവിട്ടി അവരങ്ങനെ കടന്നുപോയി,
ആ രാത്രി മാത്രവർക്കൊരേയൊരു കേൾവിക്കാരനായി.

---

Colloque Sentimental

--------------------------------------

Dans le vieux parc solitaire et glacé,
Deux formes ont tout à l'heure passé.

Leurs yeux sont morts et leurs lèvres sont molles,
Et l'on entend à peine leurs paroles.

Dans le vieux parc solitaire et glacé,
Deux spectres ont évoqué le passé.

- Te souvient-il de notre extase ancienne ?
- Pourquoi voulez-vous donc qu'il m'en souvienne ?

- Ton cœur bat-il toujours à mon seul nom ?
Toujours vois-tu mon âme en rêve ? - Non.

- Ah ! les beaux jours de bonheur indicible
Où nous joignions nos bouches ! - C'est possible.

- Qu'il était bleu, le ciel, et grand, l'espoir !
- L'espoir a fui, vaincu, vers le ciel noir.

Tels ils marchaient dans les avoines folles,
Et la nuit seule entendit leurs paroles.

 

Colloque Sentimental [English]

Paul Verlaine

In the deserted park, silent and vast,
Erewhile two shadowy glimmering figures passed.

Their lips were colorless, and dead their eyes;
Their words were scarce more audible than sighs.

In the deserted park, silent and vast,
Two spectres conjured up the buried past.

“Our ancient ecstasy, do you recall?”
“Why, pray, should I remember it at all?”

“Does still your heart at mention of me glow?
Do still you see my soul in slumber?” “No!”

“Ah, blessed, blissful days when our lips met!
You loved me so!” “Quite likely,—I forget.”

“How sweet was hope, the sky how blue and fair!”
“The sky grew black, the hope became despair.”

Thus walked they ’mid the frozen weeds, these dead,
And Night alone o’erheard the things they said.

Translated by Gertrude Hall

---