മഞ്ഞിന്റെ ചീവലുകൾ വന്നുമൂടുമ്പോൾ
നിന്റെ ഇതളുകളുടെ നിറം മറഞ്ഞോട്ടെ;
നിന്റെ പരിമളമെന്നാലും മറച്ചുവയ്ക്കരുതേ,
പൂവിട്ടിരിക്കുന്നു നീയെന്നാളുകളറിയട്ടെ.
-ഒനോ നോ തകാമുരാ(802-853)
കന്നിപ്പൂവേ,
നിന്റെ പേരിലൊരു മോഹം തോന്നി
നിന്നെ ഞാനിറുത്തു;
അതെന്റെ പതനമായിരുന്നുവെ-
ന്യരോടു പറയരുതേ.
-ഹെൻജോ (816-890)
വസന്തമെടുത്തുടുത്ത
മഞ്ഞിന്റെ ഉടയാട-
എത്ര നേർമ്മയാണതിന്റെയിഴകൾ.
തെന്നലൊന്നു വീശിയതും
ആകെയതഴിഞ്ഞു.
-അരിവര യുകിഹിര
അത്രയകലെയായിരുന്നു
എന്റെ യാത്രാലക്ഷ്യമെന്നായിട്ടും
മലയിൽ
വേനലിൽ
ഒരു മരത്തണലിൽ
അല്പനേരം ഞാൻ നിന്നു,
മനസ്സിനെ അലയാൻ വിട്ടും.
-ഓഷികോച്ചി മിത്സുനേ (859-925)
ശോകത്തിന്റെ പാരമ്യത്തിൽ
ചീവീടിനെപ്പോലെ കരയുകയല്ല,
മൌനമെരിയുകയത്രേ മിന്നാമിന്നി.
-മിനമോട്ടോ ഷിഗേയുകി (മ. 1000)
പുഴ കടക്കുമ്പോൾ
തുഴ പോയ തോണിക്കാരനെപ്പോലെ
-എനിക്കറിയില്ല,
ഈ പ്രണയമേതു കടവടുക്കുമെന്ന്.
-സോനേ യോഷിതാദാ (920-1000)
പൂക്കൾ വേരുകളിലേക്കു മടങ്ങി,
കിളികൾ കൂടുകളിലേക്കും-
വസന്തമെവിടെപ്പോയെന്നു
കണ്ടവരാരുമില്ല.
-സുടോക്കു (1119-1164)
No comments:
Post a Comment