ബോദ്‌ലേർ - പരീസിയൻ ദൃശ്യം

---

എനിക്കു മോഹം, ഇടയഗാനം പോലെ സരളമായൊരു കവിതയെഴുതാൻ,
പഴയകാലവാനനിരീക്ഷകരെപ്പോലാകാശത്തിനയൽവാസിയാവാൻ,
പള്ളിമേടകളിൽ കൂട്ടമണികൾ ഭവ്യകീർത്തനങ്ങളാലപിക്കുമ്പോൾ
പുലർച്ചെ, മനോരാജ്യങ്ങളിൽ മുഴുകി അതിനു കാതോർത്തിരിക്കാൻ.
എന്റെ മച്ചുമ്പുറത്തെ മുറിയിൽ  താടിയ്ക്കു കൈയും കൊടുത്തിരിക്കവെ,
എനിക്കു കാണാം, പാട്ടും ഉലകളുടെ ഹുങ്കാരവുമുയരുന്ന പണിപ്പുരകൾ,
മണിമേടകളെ, പുകക്കുഴലുകളെ, നഗരത്തിലവിടവിടെ കൊടിമരങ്ങൾ,
നിത്യതയെ സ്വപ്നം കാണാൻ പഠിപ്പിക്കുന്ന വിപുലമായ നീലാകാശം.
എത്ര രമണീയം, പടരുന്ന മൂടൽമഞ്ഞിലൂടെ നോക്കിയിരിക്കുന്ന വേളയിൽ
ആകാശത്തൊരു നക്ഷത്രം പിറക്കുന്നതും മണ്ണിലൊരു തിരി തെളിയുന്നതും.
നഗരത്തിനു മേൽ പിണഞ്ഞുയരുന്ന കൽക്കരിപ്പുകയുടെ ചുരുളുകൾ,
കാഴ്ചകൾക്കു മേൽ വശ്യത്തിന്റെ നേർത്ത കോടി വിരിയ്ക്കുന്ന നിലാവെളിച്ചം.
വസന്തങ്ങൾ, ഗ്രീഷ്മങ്ങൾ, ശരൽക്കാലങ്ങൾ വഴിക്കുവഴിയേ കടന്നുപോവും,
പിന്നെ ഹിമപാതത്തിന്റെ വിരസതാളവുമായി ഹേമന്തമെത്തുമ്പോൾ,
വാതില്പാളികളും വെളിയടകളുമൊന്നൊന്നായി ഞാനിറുക്കിയടയ്ക്കും,
രാത്രിയിൽ, മെഴുകുതിരിവെട്ടത്തിൽ, എന്റെ മനക്കോട്ടകൾ ഞാനുയർത്തും.
പിന്നെ ഞാൻ സ്വപ്നം കണ്ടുകിടക്കും, നീലിമയുടെ ദീപ്തചക്രവാളങ്ങൾ,
വിളർത്ത വെണ്ണക്കൽത്തൊട്ടികളിൽ കണ്ണീരൊഴുക്കുന്ന ജലധാരകൾ,
ഉദ്യാനങ്ങൾ, ചുംബനങ്ങൾ, രാവും പകലും പാടി മതിവരാത്ത കിളികൾ-
ഒരിടയഗാനത്തിനു സമുചിതമായ ബാല്യകാലനിഷ്കളങ്കതകൾ.തെരുവിലാരവമുയർത്തുന്ന കലാപം കേട്ടെന്നു ഞാൻ നടിയ്ക്കില്ല,
അതു മതിയാവില്ല, ഇഷ്ടദൌത്യത്തിൽ നിന്നെന്നെ നിവർത്തിക്കാൻ;
ഈയൊരാനന്ദത്തിന്റെ പ്രഹർഷത്തിലെന്നെത്തന്നെ ഞാൻ മറക്കും-
കവിത്വത്തിന്റെ പ്രബലേച്ഛ കൊണ്ടു വസന്തത്തെ ആവാഹിക്കുക,
സ്വന്തം ഹൃദയത്തിൽ നിന്നൊരു പ്രദീപ്തസൂര്യനെ പുറത്തെടുക്കുക,
എരിയുന്ന ചിന്തകളെ ഒരു നിശ്വാസത്തിന്റെ ഊഷ്മളതയാക്കുക.

---

Paysage
Je veux, pour composer chastement mes églogues,
Coucher auprès du ciel, comme les astrologues,
Et, voisin des clochers écouter en rêvant
Leurs hymnes solennels emportés par le vent.
Les deux mains au menton, du haut de ma mansarde,
Je verrai l'atelier qui chante et qui bavarde;
Les tuyaux, les clochers, ces mâts de la cité,
Et les grands ciels qui font rêver d'éternité.
II est doux, à travers les brumes, de voir naître
L'étoile dans l'azur, la lampe à la fenêtre
Les fleuves de charbon monter au firmament
Et la lune verser son pâle enchantement.
Je verrai les printemps, les étés, les automnes;
Et quand viendra l'hiver aux neiges monotones,
Je fermerai partout portières et volets
Pour bâtir dans la nuit mes féeriques palais.
Alors je rêverai des horizons bleuâtres,
Des jardins, des jets d'eau pleurant dans les albâtres,
Des baisers, des oiseaux chantant soir et matin,
Et tout ce que l'Idylle a de plus enfantin.
L'Emeute, tempêtant vainement à ma vitre,
Ne fera pas lever mon front de mon pupitre;
Car je serai plongé dans cette volupté
D'évoquer le Printemps avec ma volonté,
De tirer un soleil de mon coeur, et de faire
De mes pensers brûlants une tiède atmosphère.
— Charles Baudelaire
Landscape
I would, to compose my eclogues chastely,
Lie down close to the sky like an astrologer,
And, near the church towers, listen while I dream
To their solemn anthems borne to me by the wind.
My chin cupped in both hands, high up in my garret
I shall see the workshops where they chatter and sing,
The chimneys, the belfries, those masts of the city,
And the skies that make one dream of eternity.
It is sweet, through the mist, to see the stars
Appear in the heavens, the lamps in the windows,
The streams of smoke rise in the firmament
And the moon spread out her pale enchantment.
I shall see the springtimes, the summers, the autumns;
And when winter comes with its monotonous snow,
I shall close all the shutters and draw all the drapes
So I can build at night my fairy palaces.
Then I shall dream of pale blue horizons, gardens,
Fountains weeping into alabaster basins,
Of kisses, of birds singing morning and evening,
And of all that is most childlike in the Idyl.
Riot, storming vainly at my window,
Will not make me raise my head from my desk,
For I shall be plunged in the voluptuousness
Of evoking the Springtime with my will alone,
Of drawing forth a sun from my heart, and making
Of my burning thoughts a warm atmosphere.
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
The Landscape
More chasteness to my eclogues it would give,
Sky-high, like old astrologers to live,
A neighbour of the belfries: and to hear
Their solemn hymns along the winds career.
High in my attic, chin in hand, I'd swing
And watch the workshops as they roar and sing,
The city's masts — each steeple, tower, and flue —
And skies that bring eternity to view.
Sweet, through the mist, to see illumed again
Stars through the azure, lamps behind the pane,
Rivers of carbon irrigate the sky,
And the pale moon pour magic from on high.
I'd watch three seasons passing by, and then
When winter came with dreary snows, I'd pen
Myself between closed shutters, bolts, and doors,
And build my fairy palaces indoors.
A dream of blue horizons I would garble
With thoughts of fountains weeping on to marble,
Of gardens, kisses, birds that ceaseless sing,
And all the Idyll holds of childhood's spring.
The riots, brawling past my window-pane,
From off my desk would not divert my brain.
Because I would be plunged in pleasure still,
Conjuring up the Springtime with my will,
And forcing sunshine from my heart to form,
Of burning thoughts, an atmosphere that's warm.
— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)
Landscape
I want to write a book of chaste and simple verse,
Sleep in an attic, like the old astrologers,
Up near the sky, and hear upon the morning air
The tolling of the bells. I want to sit and stare,
My chin in my two hands, out on the humming shops,
The weathervanes, the chimneys, and the steepletops
That rise like masts above the city, straight and tall,
And the mysterious big heavens over all.
I want to watch the blue mist of the night come on,
The windows and the stars illumined, one by one,
The rivers of dark smoke pour upward lazily,
And the moon rise and turn them silver. I shall see
The springs, the summers, and the autumns slowly pass;
And when old Winter puts his blank face to the glass,
I shall close all my shutters, pull the curtains tight,
And build me stately palaces by candlelight.
And I shall dream of luxuries beyond surmise,
Gardens that are a stairway into azure skies,
Fountains that weep in alabaster, birds that sing
All day — of every childish and idyllic thing.
A revolution thundering in the street below
Will never lure me from my task, I shall be so
Lost in that quiet ecstasy, the keenest still,
Of calling back the springtime at my own free will,
Of feeling a sun rise within me, fierce and hot,
And make a whole bright landscape of my burning thought.
— George Dillon, Flowers of Evil (NY: Harper and Brothers, 1936)

---

link to image

---