ഇന്നു ഞാൻ മലകൾക്കിടയിലൂടെ ഒന്നു നടന്നു. വായുവിൽ ഈർപ്പമുണ്ടായിരുന്നു, പ്രദേശമാകെ ധൂസരനിറമായിരുന്നു. പക്ഷേ പാത പതുപതുത്തതായിരുന്നു , ഇടയിലൊക്കെ വൃത്തിയുള്ള ഇടങ്ങളും കണ്ടു. ആദ്യം ഞാൻ കോട്ടിട്ടിരുന്നു, പിന്നെ ഞാനതൂരിയെടുത്ത് മടക്കി കൈത്തണ്ടയിലിട്ടു. വിസ്മയപ്പെടുത്തുന്ന ആ പാത എത്രയെന്നില്ലാതെ ആനന്ദങ്ങൾ നൽകുയായിരുന്നു എനിക്ക്. ആദ്യം അതു കയറിപ്പോവുകയായിരുന്നു, പിന്നീടത് ഇറക്കമായി. മലകൾ കൂറ്റനായിരുന്നു; അവ ചുറ്റിക്കറങ്ങുകയാണെന്നു തോന്നി.ആ മലകളുടെ ലോകം അതിവിശാലമായ ഒരരങ്ങു പോലെ എനിക്കനുഭവപ്പെട്ടു. മലഞ്ചരിവുകളിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചു കയറുകയായിരുന്നു പാത. പിന്നെ ഞാൻ അഗാധമായ ഒരു കൊല്ലിയിലേക്കിറങ്ങി. എന്റെ കാൽക്കൽ ഒരു പുഴ കിടന്നിരമ്പി, വെളുത്ത പുകയുടെ പ്രതാപവുമായി ഒരു തീവണ്ടി കുതിച്ചുപാഞ്ഞു. കൊല്ലിയിലൂടെ നേർത്തൊരു പാലരുവി പോലെ പാത നീണ്ടുപോയി. നടന്നുപോവുമ്പോൾ ആ ഇടുങ്ങിയ താഴ്വാരം വളഞ്ഞുവന്ന് സ്വയം ചുറ്റിപ്പിണയുകയാണെന്നു തോന്നിപ്പോയി. നരച്ച മേഘങ്ങൾ മലകളിൽ അതാണു തങ്ങളുടെ വിശ്രമസങ്കേതമെന്നപോലെ കിടന്നിരുന്നു. ചുമലിൽ സഞ്ചിയുമായി ചെറുപ്പക്കാരനായ ഒരു സഞ്ചാരിയെ കണ്ടു; വേറേ രണ്ടു ചെറുപ്പക്കാരെ കണ്ടുവോയെന്ന് അയാൾ എന്നോടന്വേഷിച്ചു. ഇല്ല, ഞാൻ പറഞ്ഞു. വളരെ അകലെ നിന്നാണോ ഞാൻ വരുന്നത്? അതെ, ഞാൻ പറഞ്ഞു, എന്നിട്ടു ഞാൻ മുന്നോട്ടു നടന്നു. അധികദൂരം ചെന്നില്ല, മറ്റേ സഞ്ചാരികളെ ഞാൻ കണ്ടു, പാട്ടും പാടി അവർ കടന്നുപോകുന്നതു ഞാൻ കേട്ടു. വെളുത്ത പാറക്കെട്ടുകൾക്കടിയിൽ ചെറിയ കുടിലുകൾ അടുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ഒരു ഗ്രാമം വിശേഷിച്ചും മനോഹരമായിരുന്നു. ചില വണ്ടികൾ എതിരേ വന്നിരുന്നു, അതല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമില്ല. പെരുവഴിയിലെത്തിയയപ്പോൾ കുറേ കുട്ടികളേയും കണ്ടു. സർവസാധാരണമായിട്ടുള്ളതല്ലാതെ മറ്റൊന്നും നാം കാണേണ്ട ആവശ്യമില്ല. അത്രയധികം നമുക്കു കാണാനാവുന്നു.
link to image
No comments:
Post a Comment