ബോദ്‌ലേർ - ഒരതിവൃഷ്ടിദേശത്തെ രാജാവിനെപ്പോലെ...

---

ഒരതിവൃഷ്ടിദേശത്തെ രാജാവിനെപ്പോലെയാണു ഞാൻ-
ധനികനെന്നാൽ ഷണ്ഡൻ, അകാലത്തിൽ വൃദ്ധനായവൻ;
മുട്ടുകാലിലിഴഞ്ഞുപദേശിക്കുന്ന മന്ത്രിമാരെ മാനിക്കാതെ
തന്റെ വേട്ടനായ്ക്കളുമൊത്തു കളിച്ചുനടക്കുകയാണയാൾ;
യാതൊന്നുമയാളെ വിനോദിപ്പിക്കുന്നില്ല, വേട്ടയും, കുതിരയും,
തന്റെ മട്ടുപ്പാവിനു മുന്നിൽ മരിച്ചുവീഴുന്ന പ്രജകൾ പോലും.
പ്രിയവിദൂഷകന്റെ പേക്കൂത്തുകൾക്കൊന്നിനുമാവുന്നില്ല,
ആ വക്രിച്ച നെറ്റിയിലെ ചുളിവൊന്നെങ്കിലും നിവർത്താൻ.
ഒരു കുഴിമാടം പോലെയാണയാളുടെ രാജകീയശയ്യയും;
ഏതു രാജാവിനെയും പ്രീണിപ്പിക്കുന്ന ദാസിമാർക്കാവട്ടെ,
ഏതെടുത്തുടുത്താലു,മേതുരിഞ്ഞെറിഞ്ഞാലുമാവുന്നില്ല,
ആ എലുമ്പുകൂടത്തിലൊരേയൊരിളിയെങ്കിലും വിടർത്താൻ.
ഈയത്തെ സ്വർണ്ണമാക്കുന്ന രസായനവിദ്യക്കാരനറിയുന്നില്ല,
ഏതധമലോഹമാണയാളുടെ ഹൃദയത്തിൽ തുരുമ്പിക്കുന്നതെന്നും.
പണ്ടു റോമാക്കാർക്കർ പരിചയിച്ച രക്തസ്നാനവുമശക്തം,
-അഭിനവനീറോമാർ പിൽക്കാലം തങ്ങളിൽ പരീക്ഷിച്ചതും-
ഈ തണുത്ത ജഡദേഹത്തിലൊരു തരി ചൂടു പകരാൻ-
ആ സിരയിലൊഴുകുന്നതു മരണത്തിന്റെ പായലു പിടിച്ച വെള്ളം.

---

* വില കുറഞ്ഞ ലോഹങ്ങളെ സ്വർണ്ണമാക്കുന്ന ആല്ക്കെമിസ്റ്റ്

* ചോരയിൽ കുളിച്ചാൽ യൌവനം വീണ്ടുകിട്ടുമെന്ന് റോമാക്കാരുടെ വിശ്വാസം

---

Spleen

Je suis comme le roi d'un pays pluvieux,
Riche, mais impuissant, jeune et pourtant très vieux,
Qui, de ses précepteurs méprisant les courbettes,
S'ennuie avec ses chiens comme avec d'autres bêtes.
Rien ne peut l'égayer, ni gibier, ni faucon,
Ni son peuple mourant en face du balcon.
Du bouffon favori la grotesque ballade
Ne distrait plus le front de ce cruel malade;
Son lit fleurdelisé se transforme en tombeau,
Et les dames d'atour, pour qui tout prince est beau,
Ne savent plus trouver d'impudique toilette
Pour tirer un souris de ce jeune squelette.
Le savant qui lui fait de l'or n'a jamais pu
De son être extirper l'élément corrompu,
Et dans ces bains de sang qui des Romains nous viennent,
Et dont sur leurs vieux jours les puissants se souviennent,
II n'a su réchauffer ce cadavre hébété
Où coule au lieu de sang l'eau verte du Léthé

— Charles Baudelaire

Spleen

I am like the king of a rainy land,
Wealthy but powerless, both young and very old,
Who contemns the fawning manners of his tutors
And is bored with his dogs and other animals.
Nothing can cheer him, neither the chase nor falcons,
Nor his people dying before his balcony.
The ludicrous ballads of his favorite clown
No longer smooth the brow of this cruel invalid;
His bed, adorned with fleurs-de-lis, becomes a grave;
The lady's maids, to whom every prince is handsome,
No longer can find gowns shameless enough
To wring a smile from this young skeleton.
The alchemist who makes his gold was never able
To extract from him the tainted element,
And in those baths of blood come down from Roman times,
And which in their old age the powerful recall,
He failed to warm this dazed cadaver in whose veins
Flows the green water of Lethe in place of blood.

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

Spleen

I'm like the King of some damp, rainy clime,
Grown impotent and old before my time,
Who scorns the bows and scrapings of his teachers
And bores himself with hounds and all such creatures.
Naught can amuse him, falcon, steed, or chase:
No, not the mortal plight of his whole race
Dying before his balcony. The tune,
Sung to this tyrant by his pet buffoon,
Irks him. His couch seems far more like a grave.
Even the girls, for whom all kings seem brave,
Can think no toilet up, nor shameless rig,
To draw a smirk from this funereal prig.
The sage who makes him gold, could never find
The baser element that rots his mind.
Even those blood-baths the old Romans knew
And later thugs have imitated too,
Can't warm this skeleton to deeds of slaughter,
Whose only blood is Lethe's cold, green water.

— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)

---