വിളി കേൾക്കുമ്പോളാത്മാവു
പറന്നുപോകാത്തതെന്തേ?
കരയിൽ വീണു പ്രാണനു പിടയ്ക്കുന്ന മത്സ്യം
കടലരികിലായിട്ടും നിരങ്ങിയിറങ്ങാത്തതെന്തേ?
വെയിലത്തു കണികകൾ നൃത്തം വയ്ക്കുമ്പോൾ
അതിൽച്ചേരാൻ നാം മടിയ്ക്കുന്നതെന്തേ?
ചിറകും വിടർത്തി
കൂട്ടിനു പുറത്തു വന്നിരിയ്ക്കുകയാണു നാം,
പറന്നുയരുന്നില്ല നാം.
കല്ലും മാടോടും പെറുക്കി കച്ചോടം കളിയ്ക്കുകയാണു നാം
കുട്ടികളെപ്പോലെ.
ഈ സംസ്ക്കാരത്തിന്റെ ചാക്കുസഞ്ചി വലിച്ചുകീറൂ,
സ്വന്തം തലകൾ പുറത്തേക്കിട്ടു നോക്കൂ.
ബാല്യം വലിച്ചെറിയൂ.
വലതു കൈയെത്തിച്ചു
വായുവിൽ നിന്നീ ഗ്രന്ഥമെടുത്തു വായിക്കൂ.
മരണത്തിന്റെ മുഹൂർത്തത്തിലേക്കു കാലെടുത്തുവയ്ക്കൂ.
നിങ്ങൾക്കു വേണ്ടതെന്തെന്നാലോചിച്ചു നോക്കൂ.
നിങ്ങൾ തന്നെ വിളിച്ചുപറയട്ടെ
നിങ്ങളനുസരിക്കേണ്ട കൽപ്പനകൾ.
നിങ്ങൾക്കു രാജാവു നിങ്ങൾ തന്നെ.
ചോദിയ്ക്കേണ്ട ചോദ്യം മുന്നിൽ വയ്ക്കൂ,
ഒരുത്തരത്തിന്റെ ദാക്ഷിണ്യത്തിനു കാത്തുനിൽക്കൂ.
1 comment:
nice.............
Post a Comment