നിന്നെ മടുക്കുകയെന്നതെനിക്കില്ല.
എന്നോടു കരുണ കാട്ടുന്നതിൽ
നിനക്കും മടുപ്പരുതേ!
എന്നെക്കൊണ്ടു മടുത്തിരിക്കും
ഈ ദാഹശമനികളൊക്കെയും,
ഈ ചഷകം, ചഷകമേന്തുന്നവളും.
എനിക്കുള്ളിൽ നീന്തിനടക്കുന്നു
ദാഹം തീരാത്തൊരു മത്സ്യം.
അതിനു ദാഹിക്കുന്നതതിനു മതിയാകുന്നുമില്ല.
ഈ സൂത്രപ്പണികളൊന്നുമെന്നോടു വേണ്ട,
ഈ കുഞ്ഞുപാത്രങ്ങൾ തട്ടിയുടയ്ക്കൂ,
കടലിലേക്കുള്ള വഴിയെനിക്കു കാട്ടൂ.
ഇന്നലെ രാത്രിയിലെന്റെ നെഞ്ചിന്റെ മദ്ധ്യത്തിൽ
വമ്പൻ തിരയൊന്നുയർന്നു,
അതിൽ മുങ്ങിത്താഴട്ടെ ഞാനിരിക്കുമിടം.
ജോസഫു ദാ, വീണുകിടക്കുന്നു
ചന്ദ്രനെപ്പോലെന്റെ കിണറ്റിൽ!
മോഹിച്ച കതിരൊക്കെ
പുഴയെടുത്തും പോയി.
അതു പോയാൽ പോകട്ടെ.
എന്റെ തലപ്പാവിന്റെ മീസാൻകല്ലിനു മുകളിൽ
ഒരഗ്നിയിതാ ഉദിച്ചുയർന്നു നില്ക്കുന്നു.
ഇനിയെനിക്കു വേണ്ടാ
പഠിപ്പും പത്രാസും.
എനിക്കിപ്പാട്ടു മതി,
ഈ പുലരി മതി,
കവിളിൽ കവിളിന്റെ ചൂടു മതി.
ശോകത്തിന്റെ വൻപട നിലയെടുത്തു നില്ക്കുമ്പോൾ
അവർക്കൊപ്പം ചേരാനെനിക്കു മനസ്സുമില്ല.
ഒരു കവിതയെഴുതിത്തീരുമ്പോൾ
ഇമ്മാതിരിയാവുകയാണു ഞാൻ.
ഒരു മഹാമൗനത്തിൽ ഞാനാഴ്ന്നുപോകുന്നു,
ഭാഷയെടുത്തുപയോഗിച്ചതെന്തിനെ-
ന്നന്ധാളിച്ചും പോകുന്നു ഞാൻ.
No comments:
Post a Comment