എന്റെ കുഴിമാടത്തിനു മുന്നിൽ നിന്നു
തേങ്ങിക്കരയരുതാരും;
ഞാനവിടെയല്ല; ഉറക്കവുമല്ല ഞാൻ.
വീശുന്ന കാറ്റുകളായിരമാണു ഞാൻ.
മഞ്ഞിലെ വജ്രത്തിളക്കമാണു ഞാൻ.
വിളഞ്ഞ പാടത്തെ വെയിലാണു ഞാൻ.
ശിശിരത്തിലെ മഴച്ചാറ്റലാണു ഞാൻ.
ഒച്ചയടങ്ങിയ പുലരിയിൽ നിങ്ങളുറക്കമുണരുമ്പോൾ
വട്ടമിട്ടു കുതിച്ചുയരുന്ന പറവകളാണു ഞാൻ.
രാത്രിയിലെ നക്ഷത്രവെട്ടമാണു ഞാൻ.
എന്റെ കുഴിമാടത്തിനു മുന്നിൽ നിന്നു
തേങ്ങിക്കരയരുതാരും.
ഞാനവിടെയല്ല. മരിച്ചിട്ടുമില്ല ഞാൻ.
തേങ്ങിക്കരയരുതാരും;
ഞാനവിടെയല്ല; ഉറക്കവുമല്ല ഞാൻ.
വീശുന്ന കാറ്റുകളായിരമാണു ഞാൻ.
മഞ്ഞിലെ വജ്രത്തിളക്കമാണു ഞാൻ.
വിളഞ്ഞ പാടത്തെ വെയിലാണു ഞാൻ.
ശിശിരത്തിലെ മഴച്ചാറ്റലാണു ഞാൻ.
ഒച്ചയടങ്ങിയ പുലരിയിൽ നിങ്ങളുറക്കമുണരുമ്പോൾ
വട്ടമിട്ടു കുതിച്ചുയരുന്ന പറവകളാണു ഞാൻ.
രാത്രിയിലെ നക്ഷത്രവെട്ടമാണു ഞാൻ.
എന്റെ കുഴിമാടത്തിനു മുന്നിൽ നിന്നു
തേങ്ങിക്കരയരുതാരും.
ഞാനവിടെയല്ല. മരിച്ചിട്ടുമില്ല ഞാൻ.
1932-ൽ മേരി ഫ്രൈ എഴുതിയതായി കരുതപ്പെടുന്ന കവിത.
No comments:
Post a Comment