ഇന്നലെ ഞാനൊരു സന്ദേശമയച്ചു,
ഒരു നക്ഷത്രം പോലെ ദൃഢവും ദീപ്തവും.
കല്ലിനെ പൊന്നാക്കുന്നവനേ,
എന്നെയുമൊന്നഴിച്ചുപണിയൂ.
എന്റെയാർത്തി നിന്നെ ഞാൻ കാട്ടിയതല്ലേ?
കരയുന്ന കുഞ്ഞിനെപ്പോലെന്റെ ഹൃദയത്തെ
ഞാൻ പാടിയുറക്കുന്നതും നീ കണ്ടതല്ലേ?
നിന്റെ മാറിന്റെ കെട്ടഴിയ്ക്കൂ,
പണ്ടെപ്പോലെന്നെ മാറോടടുക്കൂ.
ഇനിയുമെത്രനാൾ
നിന്നിൽ നിന്നു മാറിയലയണം ഞാൻ?
ഇനി ഞാൻ മിണ്ടാതിരിക്കാം, ക്ഷമിച്ചിരിക്കാം,
നീ തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കുന്നതും കാത്തിരിക്കാം.
No comments:
Post a Comment