ഒരു കാഴ്ചവസ്തുവെന്നപോലയാൾ കിടക്കുന്നു,
ഉയർത്തിവച്ച തലയിണ മേൽ വിളർത്ത മുഖവുമായി,
ലോകബോധമൊക്കെപ്പറിച്ചെടുത്തവനായി,
ജീവിതത്തിന്റെ രുചിയും മണവും പൊയ്പ്പോയവനായി.
ഒക്കെയുമടങ്ങിയിരിക്കുന്നു നിർമ്മമയായ പ്രകൃതിയിൽ.
ജീവനോടയാളെക്കണ്ടിട്ടുള്ളൊരാളുമറിഞ്ഞിട്ടില്ല,
പുഴകളും, തടങ്ങളും, പുൽമേടുകളുമായി
എത്രമേലൊന്നായിരുന്നു ലോകവുമയാളുമെന്ന്;
അയാളവയായിരുന്നു, അയാൾക്കവ മുഖമായിരുന്നു.
ഇന്നുമയാളെത്തേടുന്ന ഈ വൈപുല്യമായിരുന്നു,
അയാളുടെ മുഖത്തിനതിന്റെ വടിവുകൾ നല്കിയതും.
ഈ കിടന്നുമരിക്കുന്നതയാളുടെ മുഖംമൂടി മാത്രം,
കാറ്റു തട്ടിയാലഴുകുന്ന കഴമ്പുമായി,
പിളർന്നുമലർന്നൊരു പഴമെന്നപോലെ.
No comments:
Post a Comment