കൊഴുത്തൊരു ശൂന്യതയിലവരലിഞ്ഞുചേരുന്നു,
വെളുത്ത, തനിച്ച രൂപങ്ങളെ ചെമന്ന ചെളി വിഴുങ്ങുന്നു.
ജീവന്റേതായ സിദ്ധി പൂക്കൾക്കും പോകുന്നു.
എവിടെ, മരിച്ചവർ? അവരുടെ പരിചിതശൈലികൾ,
തനതായ രീതികൾ, അവനവന്റെയാത്മാക്കൾ?
കണ്ണീരുറന്നിടത്തിന്നു പുഴുക്കൾ നുഴഞ്ഞുകേറുന്നു.
പ്രണയമിക്കിളിപ്പെടുത്തിയ പെൺകുട്ടികളുടെ സീൽക്കാരങ്ങൾ,,
കണ്ണുകൾ, പല്ലുകൾ, പാതിയടഞ്ഞ കണ്ണിമകൾ,
തീനാളങ്ങളെ വെല്ലുവിളിയ്ക്കുന്ന സുന്ദരമായ മാറിടങ്ങൾ,
അധരങ്ങൾ വഴങ്ങുമ്പോൾ തിളങ്ങുന്ന രക്തവർണ്ണം,
അന്ത്യോപഹാരം, അതു കാക്കുന്ന വിരലുകൾ-
ഒക്കെയും മണ്ണിലടിയുന്നു, കളിയിലേക്കു മടങ്ങുന്നു.
(“കടൽക്കരയിലെ ശ്മശാനം” എന്ന കവിതയില്‍ നിന്ന്‍)
No comments:
Post a Comment