പ്രണയമേ, എന്റെ മരിച്ച കണ്ണുകളിലേക്കു മടങ്ങാതായി നീയിപ്പോൾ;
നിന്നെയോർത്തെത്ര കരയുന്നു, എന്റെ ആദർശവാദിഹൃദയം.
എന്റെ പാനപാത്രങ്ങളൊക്കെയും കാത്തിരിക്കുന്നു,
നിന്റെ ശരൽക്കാലം നേദിച്ച അപ്പത്തെ, നിന്റെ പ്രഭാതവീഞ്ഞിനെ.
പ്രണയമേ, പാവനമായ കുരിശ്ശേ, എന്റെ മണൽക്കാടുകളിൽ തേവൂ,
സ്വപ്നം കണ്ടു കരയുന്ന നിന്റെ നക്ഷത്രരക്തം.
പ്രണയമേ, എന്റെ മരിച്ച കണ്ണുകളിലേക്കു മടങ്ങുന്നേയില്ല നീയിപ്പോൾ,
നിന്റെ പ്രഭാതാശ്രുക്കളെ ഭയക്കുകയും കാംക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവയിൽ.
പ്രണയമേ, നിന്നെ ഞാൻ കാംക്ഷിക്കില്ല നീ വിദൂരത്തിലായിരിക്കുമ്പോൾ,
ഒരു മദിരോത്സവത്തിന്റെ ചൂതുകളിയിൽ നീയൊരു കരുവാകുമ്പോൾ,
വിളർത്തുപതിഞ്ഞൊരു പെണ്മുഖത്തു നീ പ്രത്യക്ഷയാവുമ്പോൾ.
പ്രണയമേ, ഉടലില്ലാതെ നീ വരൂ, ദൈവരക്തത്തിൽ നിന്നു വരൂ,
ദൈവത്തെ മാതിരിയൊരു മനുഷ്യനാവട്ടെ ഞാൻ,
ഉടലാനന്ദിക്കാതെ പ്രണയിക്കുന്നവൻ, ജനിപ്പിക്കുന്നവൻ.
No comments:
Post a Comment