ഈ ലോകത്തെത്രയുമേകാകി ഞാൻ,
എന്നാലോരോ നിമിഷത്തെയും പവിത്രമാക്കാൻ പോരു-
ന്നത്രയുമേകാകിയുമല്ല ഞാൻ.
ഈ ലോകത്തെത്രയും നിസ്സാരൻ ഞാൻ,
എന്നാൽ നിന്റെ മുന്നിൽ നിഴലടഞ്ഞൊരു ജീവി പോലെ നിൽക്കാ-
നത്രയും ചെറുതുമല്ല ഞാൻ.
എന്റെ ഇച്ഛാശക്തി എനിക്കു വേണം,
കർമ്മപഥത്തിലേക്കതിറങ്ങുമ്പോൾ
ഒപ്പമെനിക്കും പോകണം.
ആവിർഭാവത്തിന്റെ സന്ദിഗ്ദ്ധമുഹൂർത്തത്തിൽ
ജ്ഞാനികൾക്കുമേകാകികൾക്കുമൊപ്പ-
മെനിയ്ക്കുമിടം വേണം.
എന്റെ ദർപ്പണത്തിൽ പ്രതിബിംബിക്കട്ടെ,
നിന്റെ കേശാദിപാദം.
നിന്റെ വിഗ്രഹമെന്റെ കൈകളിലൊതുങ്ങാതിരിക്കാൻ
അത്രയും വൃദ്ധനല്ല, അന്ധനുമല്ല ഞാൻ.
എനിക്കനാവൃതമാകണം,
മടങ്ങിക്കിടക്കരുതെവിടെയും ഞാൻ;
എവിടെ ഞാനൊടിയുന്നു, മടങ്ങുന്നു,
അവിടെ നുണയാവുകയാണു ഞാൻ.
നേരുറ്റതാവട്ടെ, നിന്റെ മുന്നിലെന്റെ മന:സാക്ഷി.
ഞാനെന്നെ വിവരിക്കുമാറാകട്ടെ,
ഏറെക്കാലമെടുത്തു ഞാൻ പഠിച്ചൊരു ചിത്രം പോലെ,
എനിക്കർത്ഥം വഴങ്ങിയൊരു വാക്കു പോലെ,
ഞാനെന്നുമെടുത്തുകുടിയ്ക്കുന്ന മൺകൂജ പോലെ,
എന്റെ അമ്മയുടെ മുഖം പോലെ,
കൊടുങ്കാറ്റിൽ കോളുകൊണ്ട കടലി-
ലെന്നെപ്പേറിയ നൗക പോലെ.
(ദൈവത്തിനെഴുതിയ പ്രണയലേഖനങ്ങൾ)
No comments:
Post a Comment