തന്നെത്തന്നെയൊളിപ്പിച്ചു കുട്ടിയിരുന്ന മുറിയിൽ
സാന്ദ്രമാവുകയായിരുന്നു ഉരുണ്ടുകൂടുന്ന അന്ധകാരം.
പിന്നെ, സ്വപ്നത്തിലെന്നപോലെ അമ്മ കയറിവന്നപ്പോൾ
മൗനം പൂണ്ട അലമാരയിൽ ഒരു ചില്ലുപാത്രം വിറക്കൊണ്ടു.
മുറിയിൽ തന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം വെളിപ്പെട്ടുവെന്നായപ്പോൾ
അവർ കുനിഞ്ഞു തന്റെ കുട്ടിയെ ചുംബിച്ചു: ആഹാ, നീ ഇവിടെയോ?
പിന്നെയിരുവരുമധീരരായി പിയാനോയ്ക്കു നേർക്കു നോട്ടമയച്ചു.
എത്ര സന്ധ്യകളിലവരവനായി പാടിയിരിക്കുന്നു,
അതിന്റെ വിചിത്രവശ്യത്തിലവൻ വീണുപോയിരിക്കുന്നു.
അനക്കമറ്റവനിരുന്നു. കൺ വിടർന്നവൻ നോക്കിയിരുന്നു,
വള കൊണ്ടു ഭാരം തൂങ്ങിയ അമ്മയുടെ കൈകളെ,
മഞ്ഞു കുഴഞ്ഞ പാടത്തൂടുഴുതുനീങ്ങുന്നപോലെ
വെളുത്ത പിയാനോക്കട്ടകളിൽ സഞ്ചരിക്കുന്നവയെ.
No comments:
Post a Comment