വീസ്വാവ ഷിംബോർസ്ക - മേഘങ്ങൾ

 

---

മേഘങ്ങളെ വിവരിക്കണമെങ്കിൽ
ഞാൻ ശരിക്കും തിടുക്കപ്പെടേണ്ടിവരും-
ഒരു നിമിഷാർദ്ധം മതി,
അവയ്ക്കു രൂപം പകരാൻ.

അവയ്ക്കു പണ്ടേയുള്ള സ്വഭാവമാണ്‌-
ഒരു രൂപം, നിറം, നില ഇതൊന്നും
ഒരിക്കൽ കാണുന്നതല്ല പിന്നീട്.

ഒരോർമ്മയുടെയും ഭാരമില്ലാതെ
വസ്തുതകൾക്കു മേലനായാസമായി അവയൊഴുകുന്നു.

അല്ലെങ്കിലെന്തിനാണവ സാക്ഷി നിൽക്കുക?
എന്തെങ്കിലുമൊന്നു സംഭവിക്കേണ്ട താമസം,
അവ ചിതറിമാറുകയായി.

മേഘങ്ങളോടു താരതമ്യം ചെയ്താൽ
ജീവിതത്തിനടിയുറപ്പുണ്ട്,
അതിനു സ്ഥിരതയുണ്ടെന്നു പറയാം,
അതു നിത്യമാണെന്നു കൂടി പറയാം.

മേഘങ്ങളെ വച്ചു നോക്കുമ്പോൾ
ഒരു കല്ലിനെപ്പോലും നമുക്കു സഹോദരനെന്നു പറയാം,
നിങ്ങൾക്കു വിശ്വാസമർപ്പിക്കാവുന്നതൊന്ന്;
അവയോ, സ്വഭാവസ്ഥിരതയില്ലാത്ത അകന്ന ബന്ധുക്കളും.

മനുഷ്യർ വേണമെങ്കിൽ ജീവിച്ചോട്ടെ,
പിന്നെ ഓരോരുത്തരായി മരിച്ചോട്ടെ,
അങ്ങു താഴെ അവരെന്തു ചെയ്യുന്നുവെന്നത്
മേഘങ്ങൾക്കൊരു പ്രശ്നമേയല്ല.

അങ്ങനെ ആ പ്രതാപികളുടെ ഘോഷയാത്ര കടന്നുപോകുന്നു,
നിങ്ങളുടെ ആകെജീവിതത്തിനു മേൽ,
ഇനിയുമപൂർണ്ണമായ എന്റെ ജീവിതത്തിനു മേൽ.

നാം പോയിക്കഴിഞ്ഞാൽ അവ മറഞ്ഞുപോകണമെന്നില്ല,
തങ്ങളൊഴുകിനീങ്ങുന്നതാരെങ്കിലും കണ്ടുനിൽക്കണമെന്നുമവയ്ക്കില്ല.

---

CLOUDS

I’d have to be really quick
to describe clouds -
a split second’s enough
for them to start being something else.

Their trademark:
they don’t repeat a single
shape, shade, pose, arrangement.

Unburdened by memory of any kind,
they float easily over the facts.

What on earth could they bear witness to?
They scatter whenever something happens.

Compared to clouds,
life rests on solid ground,
practically permanent, almost eternal.

Next to clouds
even a stone seems like a brother,
someone you can trust,
while they’re just distant, flighty cousins.

Let people exist if they want,
and then die, one after another:
clouds simply don't care
what they're up to
down there.

And so their haughty fleet
cruises smoothly over your whole life
and mine, still incomplete.

They aren't obliged to vanish when we're gone.
They don't have to be seen while sailing on.

Translated by Stanislaw Baranczak and Clare Cavanagh  

---