വിതച്ചും കൊണ്ടു മണ്ണിനു മേൽ നടന്നതേതൊരാൾ,
നമ്മുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ
അഗ്നിയുടെ അന്തർബീജങ്ങൾ വിതച്ചതേതു കൈകൾ?
അവന്റെ മുറുക്കിയ കൈകളിൽ നിന്നു
മഴവിൽനാടകളെപ്പോലവയുതിർന്നു,
ഉറഞ്ഞ മണ്ണിൽ, ഇളകിയ എക്കലിൽ, പൊള്ളുന്ന മണലിൽ.
അവിടെയവ ഉറങ്ങിക്കിടക്കും,
ആർത്തിയോടെ നമ്മുടെ ജീവനൂറ്റിക്കുടിക്കും,
പിന്നെയതിനെച്ചിതറിത്തെറിപ്പിക്കും,
നിങ്ങൾ കണ്ടിട്ടേയില്ലാത്തൊരു സൂര്യകാന്തിക്കായി,
ഒരു കള്ളിച്ചെടിമൊട്ടിനായി, ഒരു ജമന്തിപ്പൂവിനായി.
വരൂ, കണ്ണീരിന്റെ പുതുമഴത്തുള്ളികളേ,
വരൂ, ശോകത്തിന്റെ സൌമ്യമായ കൈകളേ;
നിങ്ങൾ കരുതുമ്പോലത്ര ഭയാനകമല്ലത്.
No comments:
Post a Comment