പടുതകൾ പാതി താഴ്ത്തിയിരുന്നു,
നിലമടിച്ചുവാരി പരിമളം തളിച്ചിരുന്നു,
ഞാൻ കിടന്ന കിടക്ക മേൽ
കനത്തിൽ പൂക്കൾ വിതറിയിരുന്നു.
അഴികൾക്കിടയിലൂടെ നിഴലുകളായി
വല്ലികളിഴഞ്ഞുകേറിയിരുന്നു.
എനിക്കു മേലയാൾ കുനിഞ്ഞുനിന്നു,
ഞാനുറക്കമെന്നയാളോർത്തിരിക്കും,
പറയുന്നതു ഞാൻ കേൾക്കില്ലെന്നും;
അയാൾ പറയുന്നതു പക്ഷേ, ഞാൻ കേട്ടു:
“പാവം കുട്ടി, പാവം കുട്ടി.”
അയാൾ പിന്നെ തിരിഞ്ഞുമാറിയപ്പോൾ
ഗഹനമായൊരു മൂകതയായിരുന്നു,
അയാൾ കരയുകയാണെന്നു ഞാനറിഞ്ഞു.
ശവക്കോടി അയാൾ തൊട്ടില്ല,
എന്റെ മുഖം മൂടിയ മടക്കുയർത്തിനോക്കിയില്ല,
എന്റെ കൈയൊന്നെടുത്തുപിടിച്ചില്ല,
എന്റെ തലയിണയൊന്നൊതുക്കിവച്ചുമില്ല.
ജിവിച്ചിരിക്കെ അയാളെന്നെ സ്നേഹിച്ചില്ല,
മരിച്ചപ്പോൾപ്പക്ഷേ, അയാളനുതപിക്കുന്നു.
എത്ര ഹൃദ്യമാണത്, ഞാൻ തണുത്തുകിടക്കെ
അയാളിലൂഷ്മളത ബാക്കിനില്പുണ്ടെന്നറിയുക.
No comments:
Post a Comment