നിശാഗീതം
രാത്രിയുടെ നിശ്ശബ്ദത, വേദനിപ്പിക്കുന്ന നിശ്ശബ്ദത,
നിശാഗീതം...എന്തേയെന്റെയാത്മാവിന്നിത്ര പിടയ്ക്കാൻ?
എന്റെ ചോരയുടെ അമർന്ന മർമ്മരം ഞാൻ കേൾക്കുന്നു,
തലയ്ക്കുള്ളിലൊരു കൊടുങ്കാറ്റു വീശിയടങ്ങുന്നതു ഞാൻ കേൾക്കുന്നു.
ഹാ, ഉറങ്ങാനാവാതെ വരിക, സ്വപ്നം കാണാനാവാതെ വരിക.
സ്വയംവിശകലനത്തിന്റെ മുഴുനീളനാത്മഗതമാവുക,
എന്റെ ഹാംലെറ്റ് - ഞാൻ!
ഒരു രാത്രിയുടെ മദിരയിൽ,
ഇരുളിന്റെ വിസ്മയച്ചില്ലുപാത്രത്തിൽ
എന്റെ വിഷാദമലിച്ചുചേർക്കുക...
പിന്നെ ഞാനാലോചിച്ചുപോവുന്നു:
പ്രഭാതമെപ്പോഴെത്തും?
ഒരു വാതിലതാ അടയുന്നു...
ആരോ തെരുവിൽ നടക്കുന്നു...
ഘടികാരത്തിൽ മണി മൂന്നടിയ്ക്കുന്നു...
അതവളാവണം!
ലോലാപ്പെങ്ങൾക്കു വേണ്ടി വരച്ച സ്വന്തം ചിത്രം
ഈ യാത്രികൻ, നീ കണ്മുന്നിൽ കാണുന്നവൻ,
നാടോടിയായ നിന്റെ ഉടപ്പിറന്നവൻ തന്നെ,
ഇന്നും ജീവനോടിരിക്കുന്നവൻ,
നിനക്കൊരത്ഭുതമായി ഇന്നും ശ്വാസമെടുക്കുന്നവൻ,
നിന്നെപ്പിരിഞ്ഞ മാതിരിയല്ല,
അതില്പിന്നെയായതു മാതിരി:
കിഴവൻ, വിരൂപൻ, പൊണ്ണൻ, വിഷാദി.
No comments:
Post a Comment