യൂജെനിയോ ദെ അന്ദ്രാദെ - നിശാഗീതം

---

നിശാഗീതം

---

തവളകളുടെ കരച്ചിലേയുള്ളു,
രാത്രിക്കതിന്റെ നെഞ്ചിലാകെയുള്ള സംഗീതമായി-
ചതുപ്പുകളുടെ,
അഴുകുന്ന ഈറലുകളുടെ ഒരു ഗാനം,
ഇടയിൽ ചിലനേരം
നിലാവുമായി.

---

പൂത്ത ചെറിമരത്തോട്

---

ഉണരുക, ഒരേപ്രിൽമാസപ്പുലരിയിൽ
ആ ചെറിമരത്തിന്റെ വെണ്മയാവുക,
വേരു മുതലിലവരെയെരിയുക,
അതേപോലെ പൂക്കുക, കവിത വിടർത്തുക.

സ്വന്തം കൈകൾ തുറക്കുക, സ്വന്തം ചില്ലകളിൽ ശേഖരിക്കുക,
കാറ്റിനെ, വെളിച്ചത്തെ, പിന്നെയെന്തായാലുമതിനെ;
കാലമിഴയിട്ടിഴയിട്ടു ചെറിമരത്തിന്മേൽ
ഒരു ചെറിയുടെ ഹൃദയം നെയ്തെടുക്കുന്നതറിയുക.

---

കൈകൾ

---

എത്ര വ്യർത്ഥമായ കദനമാണീ കൈകളിൽ,
സ്വയം സമർപ്പിക്കുന്ന
പൂക്കൾ പോലുമല്ലവ:
തുറന്നാൽ വിഷണ്ണം മാത്രമാണവ,
മുറുക്കിയാൽ കൂറ്റൻ കണ്ണിമകളാണവ,
ഉറക്കം വന്നുമുട്ടുന്നതും.

---

ഉണരുകയെന്നാൽ

---

എന്നെവിളിച്ചുണർത്തിയതാര്‌,
കിളിയോ,കടലോ, പനിനീർപ്പൂവോ?
കിളിയും കടലും പനിനീർപ്പൂവും,
ഒക്കെയുമഗ്നി, ആസക്തി.
ഉണരുകയെന്നാൽ പൂവിന്റെ നിറമാവുക,
കിളിയുടെ പാട്ടും, കടലിലെ വെള്ളവുമാവുക.

---

മണ്ണിൽ മറഞ്ഞ ഉറവകൾ

---

കാറ്റൊന്നു മന്ത്രിച്ചപോലെയേയുള്ളു,
ആ ചുണ്ടുകൾ.

ചുണ്ടുകൾ? ചുണ്ടുകളെന്നോ ഞാൻ പറഞ്ഞു?
അതോ മണൽത്തരികളെന്നോ?
ചുണ്ടുകൾ. മറ്റു ചുണ്ടുകൾക്കായി
ദാഹിക്കുന്നവ.

വെണ്മയ്ക്കായി ദാഹിക്കുന്നവ.
ജ്വാല തന്നെയായി.
ജ്വാല
തുള്ളിമഞ്ഞു തന്നെയായി.

ചുണ്ടുകൾ:
മണ്ണിൽ മറഞ്ഞ ഉറവകൾ.

---

ഏതു നിലാശബ്ദം

---

ഏതു നിലാശബ്ദം പരിചയപ്പെടുത്തുന്നു,
ശബ്ദമില്ലാത്തതൊന്നിനെ?

ഏതു മുഖം രാത്രിയ്ക്കുമേൽ കൊട്ടിത്തൂവുന്നു,
പുലരിയുടെ നീലവെളിച്ചത്തെ?

ഏതു സൗവർണ്ണചുംബനം തേടിപ്പോവുന്നു,
തെന്നലിന്റെ, ജലത്തിന്റെ ചുണ്ടുകളെ?

ഏതു വെളുത്ത കൈ അലസമൊടിച്ചിടുന്നു,
നിശ്ശബ്ദതയുടെ ചില്ലകളെ?

---

യൂജെനിയോ ദെ അന്ദ്രാദെ (ജനനം 1923). പോർത്തുഗലിലെ ഏറ്റവും പ്രസിദ്ധനായ സമകാലീനകവി. ശ്രദ്ധാപൂർവമായ ലാളിത്യമാണ്‌ ഈ കവിയുടെ മുഖമുദ്ര. അനാർഭാടമായ പദങ്ങളും ബിംബങ്ങളുമേയുള്ളു, അമൂർത്തതകളൊന്നുമില്ല.

---

link to the poet

---